MIJN NK KWALIFICATIE

Afgelopen zondag maakte ik via mijn Instagram bekend dat ik mezelf heb geplaatst voor het NK zwemmen later deze maand. Mega trots en blij maar toch ook wel met een beetje dubbele gevoelens deel ik graag mijn verhaal met jullie.

Want betekent het NK zwemmen een swimming come back? Hoelang was ik hier al mee bezig? Hoe waren de voorbereidingen? Hoe voel ik mij en hoe zullen de komende weken in voorbereiding op het NK zwemmen eruit gaan zien? 

BEWUSTE SWIMMING COMEBACK?

Om maar gelijk met de meest gestelde vraag te beginnen: Nee, deze kwalificatie was geen bewuste swimming comeback. Althans, zo was de insteek zeker niet.

Zoals sommige van jullie allicht weten had ik als klein meisje een droom. Een droom waar ik ALLES voor over had en keihard voor wilde werken. Mijn droom? Om ooit op de Olympische Spelen te mogen staan voor Nederland! Een doel waarvoor ik mijn hele jeugd en tienerjaren heb geleefd. Maar ook een droom die helaas geen werkelijkheid is geworden omdat ik heb meegemaakt dat hard (willen) werken, alles ergens voor willen doen en keiharde discipline niet altijd genoeg is. Achter het succes van elke topsporter schuilt veel meer dan talent, kei-hard (willen) werken, dagelijks trainen, goede voeding, veel slaap en een bepaald doorzettingsvermogen. Want je kunt zoiets simpelweg niet alleen.

En zeker wanneer je jong bent zijn bepaalde andere factoren ook van groot belang. Ik wil hier verder niet teveel over uitweiden. Maar laten we het erop houden dat die andere factoren bij mij ontbraken waardoor ik er op vrij jonge leeftijd alleen voor stond. Af en toe werd ik zelfs tegengewerkt in het behalen van mijn droom waardoor ik eigenlijk twee keer zo hard moest werken om te kunnen doen wat ik zo graag wilde.  Ik wilde ontzettend graag maar werd ook heel onzeker (gemaakt). Was ik wel goed genoeg? Kon ik het wel halen? Moest ik niet nog meer en nog harder trainen ? Ik vergeleek mezelf altijd alleen maar met degene die sneller en beter waren en was daardoor eigenlijk altijd teleurgesteld in mezelf. Heel erg zonde want daardoor zag ik helemaal nooit in hoe goed ook mijn prestaties destijds waren.

2010, 2012 bijvoorbeeld waren achteraf gezien gouden jaren. Ik draaide prima mee in de Nederlandse top en stond meerdere malen op een nationaal podium en dat terwijl ik in 2010 nog maar 16 jaar was. Ik had niet dezelfde mogelijkheden qua trainingsuren maken, rust en vrijstellingen op school die vele anderen zwemmers op dat moment wel hadden. Maar dat besefte ik op dat moment helemaal niet.

Ik kon alleen maar kijken naar de (vaak oudere) meiden/dames uit het Nederlandse Team en zwemmers die wel naar de EK’S, WK’s en Olympische Spelen mochten. En als ik mezelf dan met hen vergeleek dan voelde ik me ontzettend slecht. Een amateur met een onrealistische doelstelling. Ik geloofde oprecht dat ik niet goed genoeg zou zijn om dat niveau te bereiken. Terwijl ik achteraf gezien niet eens zo heel ver van hun tijden verwijderd zat. En nu weet ik ook dat wanneer je niet in jezelf gelooft het natuurlijk ook negatief uitwerkt op je prestaties. Maar op dat moment leek het zo’n onoverbrugbaar gat dat naar de internationale top dat ik in een soort negatieve spiraal raakte.

In 2014/2015 werd ik dan nog wel Nederlands Kampioen in het open water. Toch was ik (nog steeds) niet goed genoeg voor een kwalificatie voor de Olympische Spelen waar ik toch eigenlijk van droomde. En dat maakte dat die teleurstelling eigenlijk alle trots en blijdschap van zo’n nationale titel overmeesterde. Ik was dan misschien wel Nederlands Kampioen geworden maar zo voelde ik me totaal niet. Ik had het gevoel dat ik niet gezien werd. Alsof niemand zag hoe hard ik wilde werken en hoe hard ik bereid was om te vechten voor mijn plekje. Het voelde steeds meer als een onmogelijke missie om mijn droom nog te behalen en hoe ouder ik werd, hoe meer ik begon te geloven in die mislukking. Tot ik in 2015 dan ook echt besloot te stoppen met zwemmen.

Een keuze die me uiteraard heel veel energie en tranen heeft gekost. Een periode waarin ik me achteraf gezien ook erg eenzaam en onzeker heb gevoeld. Maar ook een periode waar ik heel veel van heb geleerd en waar ik mentaal en als persoon denk ik heel erg door ben gegroeid.

3 JAAR LATER..

Van 2015 tot 2018 heb ik mij eigenlijk helemaal niet meer met zwemmen bezig gehouden. Ik ben verhuisd naar Amsterdam, heb ondertussen ook mijn Master opleiding afgerond, ben gaan samenwonen en heb mijn eigen bedrijfje opgestart. Ik ben dus vooral bezig geweest met het ontwikkelen van mezelf op andere gebieden. Op sportief gebied focuste ik mij op het hebben van plezier. Nog steeds trainde ik elke dag, want ik haal gewoon ontzettend veel nieuwe energie en plezier uit trainen. Maar ik deed de afgelopen jaren wel vooral waar ik zin in had. De ene dag was dat hardlopen, de andere dag stond ik in de sportschool. Ik liep halve marathons, leerde skiën en surfen en kreeg ook belangstelling voor yoga.

Tot ik afgelopen 15 januari een berichtje ontving op Instagram met de vraag of ik weer een keer een wedstrijd wil zwemmen. Het berichtje komt van een zwemster van de club waar ik gedurende mijn jonge jeugd heb gezwommen. En stiekem merk ik dat ik het eigenlijk wel een heel leuke vraag vindt. Ik geef uiteraard wel gelijk aan dat ik al 3 jaar niet meer actief zwem, maar dat bleek geen probleem. Via Instagram waren ze wel op de hoogte van het feit dat ik nog steeds wel erg sportief was en met mijn conditie zou het nog wel goed zitten. Ik weet dat die conditie en kracht overbrengen naar het water wel echt een ander verhaal is.

Toch zeg ja op dit voorstel en dat betekent dat ik op 3 februari 2018 weer het water in zal duiken voor een wedstrijd.

DE AFGELOPEN MAANDEN

3 februari 2018

Vanaf het moment dat ik wist dat ik die ene wedstrijd zou gaan zwemmen ben ik natuurlijk wel weer een paar keer naar het zwembad gefietst. Maar eigenlijk ook niet extreem vaak. Bovendien had ik maar 2 weken om me voor te bereiden. Toch ging ik 2 tot 3 keer per week een uurtje naar het zwembad en zwom dan op mijn gemakje 2 tot 3 kilometer. Verder deed ik gewoon mijn werk en at ik waar ik zin in had. Echt veel rekening hield ik dus niet met de wedstrijd. Ik vond het vooral heel leuk om die wedstrijd mee te mogen doen en was eigenlijk wel benieuwd wat voor tijden eruit zouden komen rollen zo 3 jaar later. Ik voelde totaal geen prestatiedruk en was er helemaal niet zo mee bezig.

Op 3 februari was het dan zover. Ik vond het superleuk om weer in het bad te zijn en was eigenlijk de hele tijd aan het genieten. Al tijdens het inzwemmen voelde ik me gewoon super chill en relaxt. Tegen het einde van de middag was ik aan de beurt en dook ik het water in voor een race die toch weer even alles op zijn kop leek te gaan zetten.

Ik won de race namelijk…in een tijd die ik zelf en niemand anders ook had verwacht. Een tijd die ‘maar’ 3 seconde langzamer was dan mij toptijd uit 2011 toen ik dagelijks minimaal 2 uur in het zwembad lag. Huh? Hoe dan? Ik snapte er niets van. Hoe kon ik nu zonder voorbereidingen na 3 jaar gestopt te zijn nog zo hard zwemmen? Ik begreep er helemaal niets van. En toen deze tijd ook nog eens een kwalificatie tijd voor het NK korte baan in december 2018 bleek te zijn raakte ik helemaal in de war.

Was ik dan toch te vroeg gestopt? Had ik het dan toch nog in me? En tegelijkertijd wist ik dat ook eigenlijk wel. Ik besefte  hoe goed ik eigenlijk zwom in 2010/2011 en dat die tijden nu in 2018 nog steeds heel goed zouden zijn. Als ik toen had doorgezet dan had ik nog dik 7 jaar gehad om mezelf te verbeteren en de doelen te bereiken die ik wilde. Wie weet waar ik dan nu had gestaan. Maar nu ben ik 24 en is dat hoe pijnlijk ook, te laat.

De periode na 3 februari

En dat kwam wel weer even binnen. Heel hard zelfs. De maandag na het weekend kon ik me niet zo goed concentreren en ik kon alleen maar denken aan mijn mislukte droom en hoe zonde het was dat ik destijds nooit heb ingezien hoe goed de tijden eigenlijk waren die ik zwom. Ik baal er van dat niemand mij destijds heeft gezien en gestimuleerd om juist door te pakken en door te gaan. Maar vooral dat ik dat zelf niet zag. Ik ben even boos op alles en iedereen (inclusief mezelf) en heb een verschrikkelijke rotdag. Kon ik maar terug naar 2010 of desnoods naar 2012. Als ik toen mezelf eens had kunnen toespreken met de kennis die ik nu heb…Maar dan besluit ik dit keer niet te willen blijven hangen in het negatieve en de teleurstelling en het juist positief te willen bekijken.

Want hoe leuk is het eigenlijk dat ik dit na 3 jaar nog kan. Eigenlijk zonder voorbereidingen. Dus hoe leuk zou het zijn om op deze manier gewoon nog een keer een NK mee te doen. En dan niet om te willen winnen, maar om ervan te genieten en alles alsnog een plekje te geven. Want eerlijk is eerlijk, dat blijkt denk ik ook wel uit dit artikel. De afgelopen jaren heb ik mijn gevoelens en verdriet rondom dit onderwerp vooral weggestopt en hier nooit over gepraat of bij stil gestaan. Wat voor anderen allang verleden leek zat bij mij nog best wel diep. En dat kwam door deze ene wedstrijd weer allemaal naar boven. Dus het werd tijd om hier eens echt bij stil te staan.

Ik kon het aardig goed omzetten naar iets positiefs en besloot ik dat ik weer wat vaker wilde gaan zwemmen. Omdat het nog steeds zo leuk en fijn is. En natuurlijk ook omdat ik had besloten dan toch nog graag een keer een NK mee te willen doen. Voor het NK korte baan in december had ik me dus al geplaatst in februari. Maar voor het NK lange baan in juni (nog) niet. En het leek me toch ook wel heel erg gaaf dit nog een keer te mogen meemaken. Ik wilde dit echter niet overdrijven. Het zou ontzettend leuk zijn als het lukt, maar het moest vooral leuk blijven.

De afgelopen maanden lag ik daarom weer 2 tot 4 keer per week een uurtje in het bad. Vaker trainen leek me niet verstandig omdat ik bang was dat ik dan weer terug zou vallen in mijn oude patroon van té graag willen en mezelf daarmee enkel teleurstellen.

Dus voor de rest deed ik gewoon waar ik zin in had. Lekker hardlopen, fitnessen of even een dagje rust. Verder had ik de afgelopen maanden ook nog een aantal reisjes naar het buitenland gepland. Zo ben ik tussen februari en afgelopen kwalificatie weekend nog op wintersport geweest maar ook op persreisjes naar Portugal, Frankrijk, Duitsland en Spanje. Tijdens dat soort reisjes kon ik natuurlijk niet zwemmen en ook niet bezig zijn met mijn doelstelling en dat was voor nu prima.

DE KWALIFICATIE VOOR HET NK ZWEMMEN

Afgelopen weekend was het dan zover. De laatste officiële mogelijkheid om me te plaatsen voor het NK zwemmen dat eind juni in Amersfoort gehouden zal worden. Stiekem was ik best een beetje zenuwachtig, maar ik had ook vertrouwen. Ik voelde me fit, had sinds 3 februari weer wat vaker in het water gelegen en was uitgeslapen. Op 3 februari lukte het ook dus dan ging het me nu vast ook lukken. Bovendien was de 200m schoolslag altijd mijn afstand geweest en het voelde goed dat ik het juist hierop weer kon proberen.

Met die insteek dook ik rond 16:45 uur het water in en iets minder dan 3 minuten later tikte ik aan en zag ik dat het was gelukt. YEEEESSSS! Ik kan het bijna niet geloven maar vind het superleuk, let’s do this! Ik heb er oprecht veel zin in en ben er klaar voor! Niet zoals vroeger, maar op mijn manier.

Tuurlijk vind ik het lastig dat ik nu een stuk langzamer ga dan 8 jaar geleden.  En tuurlijk is het vreemd dat ik nu mee ga doen als ‘badvulling’ in plaats van finalekandidaat zal zijn. Maar dat is nu eenmaal hoe het gelopen is en daar zal ik hopelijk ooit écht vrede mee kunnen hebben.

DE KOMENDE PERIODE NAAR HET NK ZWEMMEN

In voorbereiding op het NK zwemmen (over 3 weken) zal ik niet veel anders gaan doen dan de afgelopen tijd. Ten eerste kun je in 3 weken toch niet zoveel meer bereiken (de basis zou al gelegd moeten zijn). Ten tweede heb ik niet tot doel om daar te vlammen. Begrijp me niet verkeerd, uiteraard wil ik het beste uit mezelf halen. Maar ik weet ook dat ik daar als enige ‘niet-zwemmer‘ aan de start zal staan. Het is onrealistisch om te denken dat je na 3 jaar gestopt te zijn geweest, met een voorbereiding van 4,5 maand iets spectaculairs kunt neerzetten. Bovendien kun je mijn 2 tot 3 uurtjes zwemtraining in de week niet vergelijken met de 16 tot 20 uur per week die de meeste zwemmers trainen.

Mijn doel voor komend NK zwemmen is genieten en kijken of ik het verleden een mooi plekje kan geven!

Ik hoop dat jullie het leuk vonden om mijn verhaal te lezen. Het is eigenlijk de eerste keer dat ik het zo open en bloot in het openbaar deel. Stiekem best een beetje eng. Maar ik denk ook goed om te laten zien. Want ook ik heb zo mijn onzekerheden en moeilijke perioden gehad en dat hoort ook bij het leven. Achtere iedere (sport)prestatie schuilt vaak een verhaal dat misschien nog wel belangrijker is dan de prestatie op zich zelf.

Als je vragen hebt over dit artikel, over het nk zwemmen, over mij of gewoon iets wilt achterlaten: Graag! Je mag me ook altijd een mailtje of een berichtje sturen via Instagram.

Liefs,
Suzanne

ZIE OOK: WAAROM ZWEMMEN DE IDEALE SPORT IS

Volg jij me al via Instagram – Youtube– FACEBOOK – Bloglovin ??