RACEVERSLAG: DE HALVE MARATHON VAN SVALBARD (SPITSBERGEN)

Drie maandjes geleden besloot ik om met Arctic Marathon naar Spitsbergen te gaan. Het leek me natuurlijk ontzettend gaaf om de meest noordelijke halve marathon ter wereld te gaan lopen. Maar ook vanwege de te gekke activiteiten die je er daarnaast kunt doen. En afgelopen weekend was het dan zover. In dit race- en reisverslag deel ik graag mijn (hardloop) avonturen met jullie. 

Spitsbergen

Spitsbergen (Svalbard in het Noors) is een eilandengroep in de Noordelijke Ijszee. Het ligt ruim 500km ten noorden van Noorwegen en bestaat uit drie grote eilanden en zo’n 80 kleine eilandjes daaromheen.

Er leven maar een paar duizend mensen op Spitsbergen waarvan meer dan de helft in de hoofdstad Longyearbyen (waar wij ook verbleven). Er leven zelfs meer ijsberen dan mensen. Verder vind je er ook andere dieren zoals rendieren, poolvossen en veel trek volgels. Ook zwemmen er regelmatig walwissen, walrussen en zeehonden rondom het eiland. 

De eilandengroep is ontdekt door de Nederlander Willem Barentsz in 1596 en kreeg pas vele honderden jaren later de Noorse naam Svalbard. Dat betekend zoiets als ‘koude rand’ of ‘koude kust’. Nou, die naam is zeer zeker goed gekozen kan ik je vertellen.

Het is nu zomer, maar gelijk bij aankomst op de donderdag schrok ik van de kou. Natuurlijk was het in Nederland net lekker warm geworden en was de overgang erg groot. Maar het was ook gewoon echt super koud. De temperatuur was niet eens heel veel onder het vriespunt, maar door de enorm harde wind voelde het wel als – heel veel onder nul.

Normaal gesproken draag ik bij koude weersomstandigheden zoals op wintersport vaak 2 of 3 lagen. Nu had ik ook wat thermo ondergoed en extra warme winter (sport)kleding van Odlo meegenomen. Daar heb ik op wintersport echt ruim voldoende aan met 2 lagen. Maar ik besloot nu niet te kiezen en gewoon de gehele inhoud van mijn koffer maar over elkaar aan te trekken.

Husky tour

Toen ik besloot mee te gaan met Arctic Marathon had ik de keuze om verschillende excursies bij te boeken. Allemaal heel gaaf, maar mijn aandacht ging als hondenmeisje gelijk uit naar de husky tour. Iets dat al een tijd lang op mijn bucketlist stond. En waar kun je dat nu beter van je lijstje strepen dan op zo’n prachtige locatie als Spitsbergen.

Donderdagochtend heel vroeg (5 uur op Schiphol) vlogen we naar Spitsbergen. Daardoor landden we ‘s ochtends nog op Spitsbergen en hadden we de hele middag voor de husky tour! Geen gehaast, puur genieten.

Ik ben zo dol op honden dat dit echt een feestje was. Ondanks dat ik het met 6 lagen kleding nog steeds heel koud had, heb ik enorm genoten! Het was zo mooi om te zien hoe slim en sterk die beestjes zijn. En vooral ook hoe enthousiast en lief de honden waren. Super aanhankelijk en er zijn aardig wat kusjes en knuffels uitgedeeld.

In de avond was er een speciaal 7 gangen diner in Huset (ik vergat 1 gang te fotograferen). Ruim na twaalven liepen we met een zonnetje weer naar huis. Want het wordt in deze tijd van het jaar dus ook niet donker op Spitsbergen. Een heel vreemde gewaarwording. Mijn biologische klok vond het vooral heel moeilijk.

8km loopje

Op de vrijdag had ik geen excursie gepland en ben ik zelf even op ontdekking gegaan. Dat klinkt stoer, maar eigenlijk bleef ik vooral in de buurt van mijn hotel binnen de beschermde zone want ik was als de dood om opeens oog in oog met een ijsbeer te staan.

De meeste toeristen hopen hier natuurlijk een ijsbeer van dichtbij te spotten, maar ik vond het eigenlijk wel prima om ze niet tegen te komen hahaha #heldopsokken. Wel kwam ik 3 rendieren tegen. Dat vond ik dan wel weer heel erg leuk.

Na 8km vond ik het wel weer mooi geweest. Morgen staat immers de halve marathon op het programma. En als de wind net zo waait als vandaag en gister dan kunnen we onze lol nog op.

Pasta party

De avond voor de race gaan we met de gehele Arctic Marathon club naar Camp Barentz voor een pasta party. Het camp bevindt zich buiten de beschermde zone, maar er zijn beveiligde bewakers aanwezig die de tent waarin we met zijn allen eten bewaken. Overigens zullen zij in het geval van een ijsbeer niet op het dier schieten, want ijsberen zijn beschermd. De vuurwapens zijn er meer voor bedoeld om een waarschuwingsschot in de lucht af te kunnen vuren. Daar schijnen de beren al genoeg van te schrikken.

Er zijn maarliefst 5 verschillende soorten pasta’s en ik proef er 3. Allemaal lekker, het was een heel gezellige en knusse pasta party met een kampvuur.

Raceday

Op zaterdagochtend is het dan zo ver: raceday. Ik had een wekker gezet maar was ruim voor die tijd al wakker. De gehele nacht was ik eigenlijk af en aan wakker. Het eten was helaas niet zo goed gevallen. En na elk toiletbezoek had ik moeite om weer in slaap te komen omdat het natuurlijk gewoon licht was en ik had geen verduisterende gordijnen.

Na meerdere nachtelijke toiletbezoekjes hoopte ik toch dat het daarbij zou blijven en dat het geen run van dixie naar dixie zou worden. Ik besloot te ontbijten met twee geroosterde boterhammen met Jam en 3 happen havermout. Dat ging gelukkig goed.

Kledingkeuze

Daarna ging ik terug naar mijn hotelkamer om me klaar te maken voor de race. Ik vond het erg lastig om te bepalen wat ik het beste kon aantrekken. Het was koud, en waaide SUPER hard waardoor het nog kouder aanvoelde. Toch weet ik van mezelf dat ik het met sporten al gauw warm krijg. Vaak kleed je je te warm aan dacht ik, dus ik koos voor een extra dikke wintertight zonder thermo legging daaronder. Daarboven een shirt met korte mouwen met ceramiwarm en daar weer over een shirt met lange mouwen. Ook met de Ceramiwarm technologie van Odlo. Uiteraard een speciale warme hoofdband (mutsen vind ik niet fijn met lopen) en de dikste running handschoenen die ik heb ! Dat moest voldoende zijn.

Voor de start was dat natuurlijk enorm koud, en daarom hield ik tot 2 minuten voor het startschot gewoon mijn jas erover aan. Ik was totaal niet zenuwachtig of gespannen en had onwijs veel zin om te gaan rennen. Ik was benieuwd wat we onderweg allemaal tegen zouden komen en wat we zouden gaan zien. En vooral ook voelen, want die wind was echt niet normaal. En ik wist dat er nog een pittige klim in zou zitten op het einde.

De start

Om 11:30 uur precies klinkt het startschot. Ik was vooraan gaan staan en heb dus geen last van de drukte. De eerste twee kilometers hebben we zijwind en gaan gemakkelijk in 3:47 en 3:56. Maar na 2km slaan we rechtsaf een weg op waar we 4km heen zullen rennen en vervolgens aan de andere kant van de weg weer 4km terug. Het is duidelijk dat we de heenweg vol de wind tegen hebben. Geen bergen of andere beschutting aan de zijkant, maar wel hele mooie ijsvlakten. Een prachtig uitzicht waar ik het stuk heen door het knokken tegen de wind in weinig van zie. Van een pace onder de 4:00 schiet hij door naar 4:46. 

Gelukkig komt er dan naar 4km windhappen het keerpunt en zakt mijn pace weer richting de 4:00 per km. Het is nu al duidelijk dat dit een heel grillige run gaat zijn. Die 4km terug kan ik wel om mij heen kijken en ik besef hoe bijzonder het is om hier te kunnen rennen. Er bekruipt me een gevoel van rust en ik probeer alles heel bewust te beleven. Het is echt een adembenemende omgeving. 

En met wind mee krijg ik het zelfs warm! Ik besluit mijn handschoenen uit te doen. De videograaf van het Arctic marathon team zie ik langs de kant staan en ik wil ze aan hem geven. Een beetje een domme actie want die werden natuurlijk al voordat hij ze kon pakken door de wind richting de vlakte geblazen.. Oops. Lekker bezig Suus. 

Kilometer 10-15

Het 10km punt passeer ik op 42 minuten en dat viel me eigenlijk nog helemaal niet zo tegen. Vlak na het passeren van het 10km punt begint er een klimmetje in het dorpje van ongeveer 2km. Niet heel steil maar dit gaat wel wat langzamer (4:39). Het stuk dat we langzaam omhoog zijn gelopen mogen we heel snel afdalen richting het water. Binnen een kilometer ben ik weer beneden. Doordat dat in 3:53 gebeurt blijft mijn gemiddelde pace nog wel de hele tijd zo rond de 4:15 schommelen. 

Er volgen dan twee vlakke kilometers met wind mee waarbij er aan mijn rechterhand de zee is en aan de linkerkant gebergte. Daar zijn nog resten te zien van de vroegere kolenmijnen. Bakjes, en torentjes vooral. Een grappig gezicht en ik ben weer even afgeleid totdat we weer beginnen met klimmen. Eerst een stukje met wind mee omhoog, dat gaat nog prima. Maar dan volgt er een 180 graden bocht en begint het pittigste stuk van de hele race.

Kilometer 15-21.1

Met volle windkracht tegen, steil omhoog over een onverhard parcours. Dat is ongeveer wat de laatste kilometers beschrijft. Modder, resten sneeuw en losse stenen, het is echt uitkijken waar je loopt. Als schoolslag zwemster heb ik super flexibele enkels en zwik snel. Ik ben dan ook erg op mijn hoede en probeer alle gaten in de weg zoveel mogelijk te vermijden. Van links naar rechts hobbel ik omhoog en realiseer me als ik bijna de 6:00 per km aantik dat ik heel dom bezig ben.  

Ik werd zelfs een aantal keer gewoon geparkeerd door de wind. BI-ZAR. Daar maak ik het besluit niet te gaan pushen en gewoon lekker rustig omhoog te lopen. Op die manier kan ik ook beter kijken waar ik mijn voeten plaats en genieten van de omgeving. Ik moet immers nog 5km omhoog en die wind gaat echt niet minder worden. Een pr zal er sowieso niet meer in zitten dus dan kun je maar beter 100% genieten.

Genieten

De mensen die mij goed kennen weten dat ik een enorme prestatiedrang heb en dingen zoals tijd lastig los kan laten. Maar vandaag kon ik dat gek genoeg vrij gemakkelijk. Ik besloot gas terug te nemen en te genieten. Dat was ondanks het langzamere lopen alsnog echt pittig door de steile klim in combinatie met de wind. Maar het aller zwaarste stuk hebben we na ongeveer 19,5 km wel gehad. Vanaf daar gaan we even een paar honderd meter naar beneden over een bruggetje en dan begint de weg naar de finish. Die weg loopt ook écht omhoog weet ik van gister tijdens mijn inloop rondje. Toen vond ik dat namelijk zwaar, maar door de heftige klim die ik net heb gehad lijkt het bijna wel vals plat. 

Zo’n 200m voor de finish staan er twee ijsberen (aka de mannen van Arctic Marathon in een ijsberenpak) op me te wachten. Zij begeleidden vandaag iedere loper richting zijn/haar finish. Gelijk krijg ik een warme deken om me heen en een mooie medaille, mét ijsbeer! Mijn dag kan niet meer stuk, wat een avontuur. Enerzijds baal ik als ik 1.37.05 zie staan. Geen tijd waarmee ik thuis wilde komen. Anderzijds ben ik ook ontzettend gelukkig. Want wat een ervaring en wat een landschap. Ik heb enorm genoten van het hele avontuur en juist de weersomstandigheden maakten ook een race om nooit te vergeten. Wanneer loop je nou met zulke bizarre omstandigheden in zo’n bijzonder landschap een halve marathon. 

2e prijs

Uiteindelijk ga ik met een tevreden en blij gevoel richting het hotel waar ik een warm bad neem en me later die middag klaar maak voor de officiële prijzen ceremonie. Die zal plaatsvinden in de sporthallen waar ook de start en finish waren. We gaan daar eerst met zijn allen eten en dan mag ik aan het einde van de avond mijn prijs in ontvangst nemen. Ik ben namelijk als 2e dame geëindigd in de categorie 20-29 jaar. Een super originele prijs overigens, geen beker of bokaal maar een houten snijplank met daarin de coordinaten van het eiland en een ijsbeer gegraveerd. 

The day after

Op de zondag ben ik blij dat ik gister niet maximaal ben gegaan. Want er staat nog een hike op het programma voor vandaag. In het begin ben ik een beetje moody want ik heb geen waterdichte of hoge wandel schoenen en we gaan dwars door de sneeuw omhoog #nattesokken. Maar dat ben ik al gauw vergeten door het prachtige uitzicht dat we vanaf verschillende plekken hebben. Rond 14 uur zijn we weer terug van de hike, trek ik een schoon en droog setje kleding aan en dan vertrekken we alweer richting de airport.

Bucketlist

Deze reis was echt een ervaring om nooit te vergeten en ik zou hem aan iedereen aanbevelen. Ja, het is misschien prijzig, maar ik denk wel dat de herinneringen die je maakt en de avonturen die je beleefd dat dubbel en dwars waard zijn. Echt een loopreis voor op je bucketlist! De meest Noordelijke (halve) marathon die je kunt lopen, en ik denk ook één van de meest bijzondere die je kunt lopen.

En als je niet zo’n fanatieke loper bent dan is het alsnog heel leuk om mee te gaan voor de activiteiten en om als supporter samen met een loper te gaan. Of om gewoon die 10km te doen want dat parcours is ook heel leuk en je hebt daar bijna 3 uur de tijd voor dus je kunt hem zelfs wandelend afleggen. 

Ik wil het team van Arctic Marathon graag bedanken voor deze onvergetelijke reis en de mooie foto’s! En ook alle gezellige, vriendelijke medereizigers. Ik reisde alleen, maar heb me geen enkel moment alleen gevoeld!

Ik hoop dat jij het ook leuk vond om dit avontuur via dit reis- en raceverslag ook een beetje mee te beleven. Misschien ben je zelfs enthousiast geraakt om deze reis op je bucketlist te zetten. De inschrijving voor 2020 is vanaf vanavond 20:00 uur weer geopend. Voor meer informatie kun je in ieder geval een kijkje nemen op de website van Arctic Marathon. Maar als je nog vragen hebt over de reis of iets anders wilt weten mag je dat natuurlijk ook altijd aan mij vragen. Laat gerust een comment achter onder deze blog of stuur een berichtje via Instagram.

Sportieve groetjes,
Suzanne

ZIE OOK: RACEVERSLAG IBIZA RELAY MARATHON

Actie foto’s door: Jill&Dafne van Arctic Marathon