RACEVERSLAG: TEVA HALVE VAN HAARLEM

Zware windstoten, hevige regenval en afgelaste sportwedstrijden door heel Nederland, het ideale moment om weer eens een halve marathon te gaan rennen. Toch? Nou, ik kan je vast verklappen; dat was gisterochtend niet bepaald mijn gedachte. Toch heb ik de trein naar Haarlem gepakt en daar ben ik mezelf achteraf dankbaar voor. In een dik PR kwam ik na 1.26.33 over de finishlijn als derde dame. Blij, maar ook kapot. In dit raceverslag lees je alles over mijn Halve van Haarlem.

Stormachtige omstandigheden

Het zal je niet verbazen dat dit het eerste tussenkopje van dit raceverslag is. Als het gister ergens over ging dan was het wel het weer. Vanwege harde wind en veel regen werden door heel het land allerlei evenementen afgeblazen, waaronder de halve van Texel. Toen ik mijn telefoon ‘s ochtends van vliegtuigstand haalde had ik al twee weermeldingen van nieuwswebsites en 5 berichtjes met de vraag of ik wel ging lopen in Haarlem want in Texel was het afgelast.

Of ik wel ging lopen? Eh ja DUH! Was mijn eerste gedachte. Want ik had er superveel zin in. Ondanks dat ik helemaal niet naar deze wedstrijd toe had getraind, was ik wel heel enthousiast. Een mooi moment in de aanloop naar New York om eens te kijken waar ik sta.

Maar toen ik de weerberichten opende en buienradar checkte zakte mijn ‘zin’ op een schaal van 0 tot 10, van een 8 naar -2. Niet omdat ik van suiker ben en tegen regen op zag. Wel vanwege de harde windkracht en voorspelde windstoten. Want ik wilde weer eens hard lopen. Ik was gewoon zo benieuwd hoe ik er nu voor zou staan. En in mijn hoofd zag ik mezelf al tegen die wind struggelen door de duinen. Daar had ik dus echt geen zin in!

Geen zin

Ik kan een heel verslag typen over hoe enthousiast ik ben over mijn gelopen PR en dat het allemaal zo leuk was. Maar eerlijk is eerlijk. Ik had écht geen zin. Begrijp me niet verkeerd, ik vind lopen altijd leuk en geniet er altijd van. Ook als het hard waait en regent dat het giet. Maar als ik graag hard wil lopen en het weer kan daar een grote negatieve stempel op drukken. Dan vind ik dat niet leuk.

Waar ik slecht in kan zijn (ik word hier steeds beter in, maar gister werd ik wel weer even met mijn neus op deze slechte eigenschap gedrukt) is situaties relativeren. Van tevoren vond ik de Halve van Haarlem namelijk een heel geschikte halve marathon om te lopen in voorbereiding op mijn New York marathon. Omdat het geen vlakke halve marathon is en het parcours ook wisselt van ondergrond.

Wat er effectief veranderde gister was enkel de wind en oke de regen. Maar dat maakt me eigenlijk nooit iets uit. Toch was opeens alles dramatisch in mijn hoofd. Ik ben er een ster in om dan ineens aan alles te gaan twijfelen. Die regen, windstandje ik blijf liever binnen want zo kan ik toch nooit een PR lopen, een parcours met onverharde rotstukken, irritante klinkerstraatjes en teveel heuvels. Bovendien had ik nog steeds last van mijn kuiten en heb ik deze maand al zoveel kilometers gelopen. Dat kan nooit goed zijn. En dan lopen we ook nog eens richting zee, waar het gebruikelijk nog harder waait. Pff, zou ik me afmelden? Op het moment dat ik dit allemaal denk baal ik van mezelf. Zo negatief, zo’n rijtje bullshit. Ik moet ergens een knop omzetten.

Knoppie om

Tjonge jonge wat kan ik klagen, zeuren en moeilijk doen. Ik haat dat echt van mezelf. Gelukkig ben ik me er ook van bewust. Het is iets waar ik de laatste maanden veel en bewust mee bezig ben. Want ik wil niet zo zijn. Toch gebeurt het soms weer dat ik in zo’n negatieve gedachtenspiraal beland zoals gisterochtend, aard van het beestje denk ik? Het lukt me niet altijd om het knoppie om te zetten. Maar gister wel. Ik bedacht me hoe blij ik eigenlijk zou moeten zijn dat ik überhaupt kan lopen. De afgelopen weken heb ik nogal last van mijn kuit gehad en dat gaat eigenlijk steeds beter. Zo goed dat ik vandaag zelfs een halve marathon hard wilde proberen te lopen. Die wind verandert daar niets aan, het gaat echt beter.

Bovendien, wat is er nou echt aan de hand Suus? Stop nou eens met klagen over het weer en andere bijzaken en ga gewoon eens rennen. En bij elke ‘ja, maar’ die er nog in me op zou komen besloot ik aan iets anders te denken. Aan mijn coach Sam die op dat moment de Berlijn marathon aan het lopen was. De BMW Berlijn Marathon app werd mijn afleiding. Hij ging SUPER goed en splitte tussentijden op de 5km, 10km en halve waar ik heel blij van werd. Enerzijds omdat ik het hem heel erg gun, anderzijds omdat ik het ongeveer precies zo had verwacht en dat mij zelf ook kracht gaf. Dit klinkt misschien een beetje gek. Let me explain.

Voorspellende factor

We trainen af en toe samen en de laatste tijd begon hij steeds harder te lopen. Daar waar ik hem er voorheen wel eens afliep, rende hij mij de laatste trainingen er finaal uit. Eerst schrok ik daar een beetje van en dacht ik dat het slecht met mij ging. Maar met mijn tussentijden was niets mis, hij ging gewoon als een beest. Daardoor kreeg ik wel een bepaalde verwachting van zijn marathon tijd, maar omdat hij mij vervolgens uitlachte en pretty much voor gek verklaarde begon ik ook te twijfelen. Was ik dan zo optimistisch? Stiekem hoopte ik natuurlijk dat ik gewoon gelijk zou krijgen, want als hij dat zou kunnen (ruim onder de 3 uur finishen). Dan heb ik voor mezelf ook een richtlijn van wat ik ongeveer zou kunnen. En door zijn tussentijden (1.24 op de halve) wist ik dat ik niet zo bezig moest zijn met die wind. Of het nou windkracht 6 of windkracht 1 is. Ik moet sowieso onder die 1.30 duiken. Als hij 1.24 split, dan kan ik dik onder die 1.30 lopen bij ideale omstandigheden. En dus ook onder die 1.30 duiken bij wat voor weer het ook is.

Start

Toen het knoppie eenmaal om was is er ook geen moment van chagrijnigheid of twijfel meer geweest.  Ik trok mijn nieuwe schoenen aan die ik afgelopen week had gekocht en kreeg er echt weer zin in.

Ik had namelijk de nieuwe Nike Vapor Fly besteld. Deze schoenen kostten bijna €300 en je kunt er maximaal 200-250 kilometer op lopen voor ze op zijn. Een duur grapje dus. Toch zijn de schoenen giga populair en bijna overal uitverkocht. Het was dus nog lastig ook om ze te kunnen kopen. Via via heeft de eigenaar van Run2Day Breda ze uiteindelijk voor mij weten in te kopen en werden ze afgelopen week geleverd.

Gister leek me een goede kans om ze in te lopen voor New York. Dat is uiteraard de reden waarom ik ze gekocht heb.

Gelijk bij de start vlieg ik weg. Woah, deze schoenen zijn magisch. Nice. Ik heb er zin in!

Kilometer 1-5

De eerste vier kilometer vliegen voorbij. Ik loop helemaal vooraan achter een groepje mannen van Run2Forty2 en heb het gevoel dat ze enorm inhouden. Zij zouden namelijk weggaan op een 4:00 tempo. Maar nu lopen we veel langzamer.. toch? Ik kijk tussen de kilometers door nooit op mijn horloge maar mijn gevoel zegt dat we veel langzamer gaan. Pling, 3.57, 1km.

Huh? Oke. Dat ging wel heel gemakkelijk. Nouja, dan loop ik maar door. 3.58, 2km. Jeetje, dat gaat soepel zo. Ook kilometer 3 en 4 gaan op ongeveer 4:00 tempo. Ik loop zelfs als eerste dame vooraan met het groepje mannen mee.

Maar dan neem ik een besluit. Ik weet namelijk dat ondanks dat het nu zo gemakkelijk aanvoelt ik dit tempo nooit 21 kilometer kan volhouden. Ik besluit gas terug te nemen, aanzetten kan altijd op het einde nog. Kilometer 5 leg ik af in 4:35. Dat was duidelijk een gevalletje iets teveel gas terug. En was meteen ook de langzaamste kilometer van heel de race.

Kilometer 6-17

Na die 4:35 probeer ik in de kilometers daarna een comfortabel en constant tempo te vinden dat ik voor een tijdje vast zou kunnen houden. Dat lukt niet. Per kilometer zit er vervolgens telkens een behoorlijk tijdsverschil tussen. Van 4:03 vlieg ik naar 4:20 en van daaruit naar 4:05 en 4:16. Het gehele tussenstuk tussen de 6 en 17 kilometer is grillig qua tijden. Ik denk dat dit vooral te maken heeft met de wind, de ondergrond en natuurlijk de heuvels. Er is geen kilometer volledig vlak maar de ene bevat wel meer stijging/daling dan de ander.

Een middenstuk met letterlijk ups en downs. Op ongeveer 8 kilometer word ik ingehaald door de uiteindelijke winnares. En bij 11 kilometer door de uiteindelijke nummer twee. Dat boeit me helemaal niets. Al word ik honderdste, als ik voor mezelf maar een tijd onder de 1.30 kan lopen.

Wel vind ik het steeds zwaarder worden. Ik merk dat die heuvels toch pittiger zijn dan ik had verwacht en loop hele stukken alleen tegen de wind in. Het grappige van dit verhaal, ik vind die wind nog best wel meevallen. Het was allemaal een stuk minder dramatisch dan dat ik van tevoren had verwacht. Maar wel vermoeiend natuurlijk. Daar waar ik in het begin echt op de rem moest om niet onder 4:10 tempo te lopen, moet ik vanaf kilometer 14 mijn best doen om dat tempo überhaupt te halen. Tot zover het middenstuk.

Kilometer 18-21

Ik had mezelf beloofd dat ik op het einde nog even gas mocht geven. In het middenstuk was ik relatief voorzichtig geweest vanwege de angst dat mijn kuit wellicht weer zou opspelen en de angst dat ik het anders niet vol zou houden. Maar ondanks dat ik me relatief rustig had gehouden, was het toch behoorlijk pittig om nog extra aan te zetten en onder het tempo van dat middenstuk te duiken.

Het lukte gelukkig nog wel het tempo iets op te voeren, met een tempo zo rond de 4:00 kwam ik plots weer een heel stuk dichterbij de tweede dame. Nu was het helemaal mijn doel niet om haar in te halen. Maar toen ze plots zo snel dichterbij leek te komen gooide ik er natuurlijk nog wel een eindsprintje uit. Dat deed zij helaas ook, hahah.

Met een laatste 3:57 kwam ik uiteindelijk 6 seconden later over de finish dan zij. Maar dat was geheel onbelangrijk. Want ik kon alleen maar kijken naar de klok die nog steeds op 1.26. stond toen ik achterom keek.

WTF, een DIK PR! De Halve van Haarlem was fantastisch. Ik ben uiteraard wel ka-pot (zie de foto’s hieronder voor het bewijs dat ik echt mijn best heb gedaan). Mijn kuiten deden de laatste 2 km weer enorm veel pijn en dat voel ik na de finish doorsteken. Maar blijdschap overheerst. En ik moet een beetje lachen om mezelf. Vanochtend wilde ik me nog afmelden en nu heb ik een dik pr gerend, dramaqueen. Nooit meer zo zeuren Suus!

The day after

Inmiddels zijn we ruim 24 uur verder en heb ik alweer een 45 minuten herstelrondje gerend. Ik had verwacht vandaag veel last te hebben van spierpijn en zeker van mijn kuit. Maar niets is minder waar. Mijn lichaam heeft zich goed hersteld, van spierpijn is helemaal geen sprake en mijn kuit doet alweer een stuk minder pijn dan gister. Daar ben ik natuurlijk onwijs blij mee en dat geeft me vertrouwen voor New York.

So, to be continued…

Sportieve groetjes,
Suzanne

ZIE OOK: RACEVERSLAG IBIZA RELAY MARATHON

Volg jij me al op Instagram & FACEBOOK