RACEVERSLAG: MIZUNO HALVE MARATHON AMSTERDAM

Zaterdagavond 22:47 uur: “Ik wil niet dat je helemaal tot de max. gaat. Maandag moet je gewoon weer rustig je rondje kunnen doen en woensdag hebben we nog een stevige baansessie. Succes!”  – De laatste woorden van mijn trainer voordat ik de volgende dag aan de start van de Mizuno Halve Marathon in Amsterdam zou staan.

Zondag 20 oktober 2019

8:47 uur; ik schrik wakker. Is het al zo laat? Ik had geen wekker gezet en was op tijd gaan slapen. Normaal gesproken maakt mijn biologische klok me dan rond een uur of 7 wakker. Ach, ik had het blijkbaar nodig.

Ik loop in mijn pyjama naar de huiskamer en druk de tv aan. Eurosport live, over iets minder dan drie kwartier zal de TCS Amsterdam marathon van start gaan. Ik maak gauw een havermoutje klaar en ondertussen lees ik een aantal ingekomen berichtjes. Waaronder het berichtje van mijn trainer, ik sliep gisteravond al toen het was binnengekomen. De woorden ‘niet tot de max.‘ blijven hangen…

Natuurlijk hadden we het eerder al over het plan voor deze halve gehad en natuurlijk wist ik dat vandaag geen piekmoment zou zijn. Logischerwijs ligt dat moment over twee weken in New York. Maar stiekem had ik toch gehoopt dat ik de gaskraan wel open zou mogen zetten vandaag. Niet omdat ik nou zo’n zin heb om helemaal stuk te gaan. Vooral omdat ik ergens hunker naar een soort bevestiging van vorm vanuit onzekerheid.

De angst voor mijn eigen pr

Twee weken terug liep ik een dik pr tijdens de halve van Haarlem. Daarmee verbaasde ik mezelf en de mensen om mij heen zo erg dat ik eigenlijk een beetje bang was dat dit een ‘lucky one’ was. In de trainingen liep ik namelijk nooit zulke snelheiden en in de wedstrijden eigenlijk ook niet. Hoe tegenstrijdig of vreemd het misschien ook klinkt, mijn eigen pr had me bang gemaakt… Die tijd, zou ik toch nooit meer kunnen evenaren? Laat staan verbeteren. En ik weet ook wel dat dat helemaal niet hoeft vandaag. Want in Haarlem mocht ik hard en nu moet ik me inhouden. Toch ben ik bang, bang voor vanmiddag. Bang om ver boven mijn pr te lopen, bang dat ik daardoor in een negatieve mindset terecht zal komen. Bang om mezelf teleur te stellen. En bang omdat ik echt totaal GEEN idee heb wat ik kan en waar ik sta. Mijn ogen prikken en er rollen tranen over mijn wangen, plots opeens weet ik echt even niet waar ik het zoeken moet. Zenuwen, onzekerheid, angststress, ik kan het gevoel niet goed omschrijven. Gelukkig klinkt op dat moment het startschot van de Marathon op mijn tv. Afleiding, GREAT!

Hardlopen is leuk

Het kijken van de marathon geeft me rust. Ik zie ze lopen langs de Amstel, het rondje dat ik inmiddels elke week een paar keer maak. Ik herken elke bocht en elke boerderij. Het is prachtig om te zien en het geeft me een fijn gevoel. Altijd als ik daar loop, heb ik plezier en geniet ik. Of het nu regent, keihard waait of stinkend heet is. Het is altijd fijn langs de Amstel. Misschien moet dat de insteek voor mijn eigen race van vamiddag zijn… Het parcours van de halve loopt welliswaar niet langs de Amstel, maar het gevoel daar gaat het om. Hardlopen is leuk. Het maakt niet uit als je vandaag niet in de buurt van dat pr gaat komen, over twee weken moet je knallen en vandaag genieten. Soms kan het zo simpel zijn..

Ready to run

11:30 uur; Ik pak mijn tas, speld mijn startnummer op, trek mijn hardloopoutfit aan, doe mijn trainingspak eroverheen en eet nog gauw een banaan. Dan stap ik op de fiets richting Amsterdam Zuid. Onderweg heb ik afgesproken met mijn schoonzusje Hanneke. Haar vriend Daniël is er ook bij. Met zijn drietjes fietsen we richting de stadionweg. Daar zal ik om 13:20 uur starten in startvak wit.

Een half uurtje voor het startschot komen we daar aan. Er wordt rustig ingelopen, wat gepraat en nog wat gedronken. Ik bekijk het allemaal op mijn gemak. Ik ga nog even een plasje plegen bij de dichtstbijzijne dixie, trek vervolgens mijn wedstrijdschoenen aan en dan geef ik tien minuutjes voor de start mijn tas en spullen aan Hanneke. Rustig loop ik het startvak in. Ik baan me een weg naar voren maar ergens halverwege stop ik. Het is wel prima zo. Ik heb eigenlijk ook helemaal geen zin om me in allerlei bochten te wurmen om nog een paar meter meer vooraan te kunnen staan. Het is wel prima zo.

Start

13:20: Paf! Het startschot. Langzaam komt de kudde voor mij in beweging en zo’n 10 seconden later loop ik zelf ook al over de startstreep. In het begin is het lastig om recht vooruit op een eigen pace te lopen. Ik slalom van links naar rechts over tramrails, stoepranden en busverhogingen door iedereen heen. Misschien had ik toch beter mijn best moeten doen met wurmen. Nouja, niets meer aan te doen. Gewoon rustig blijven, over een paar kilometer is het vast rustiger.

3:55..de eerste kilometer vloog voorbij. Iets langzamer dan in Haarlem, maar prima. Ik wil vandaag niet bezig zijn met vergelijken met mijn race in Haarlem. Ik wil genieten en lekker lopen. Het tempo dat ik loop voelt gemakkelijk aan dus ik besluit lekker door te hobbelen zonder teveel op mijn horloge te kijken. Pas bij kilometer 5 zie ik weer een tijd verschijnen. Op de Joan Muyskenweg staat namelijk een klok van de organisatie. 19 minuten en ? seconden. Ik zie alleen de 19 en meer dan dat niet want vlak daarachter staat ook de eerste drinkpost. Ik mis de beker, het zal ook eens niet. Ik ben echt de grootste klungel met drinkposten. Pff.

Gelukkig had ik nog geen dorst zullen we maar zeggen. Rustig loop ik door, of althans, op hetzelfde tempo dat op dat moment nog steeds als rustig aanvoelt. We lopen langs het studentencomplex waar ik heb gewoond toen ik net in Amsterdam kwam wonen en ik verdwaal in mijn gedachten. Het is jammer dat ik nu niet meer kan terughalen waar ik met mijn hoofd zat. Maar ver genoeg om mijn gels te vergeten…

Focus

Pas als we het 7km punt voorbij rennen bedenk ik me dat ik iets cruciaals ben vergeten in te nemen. Op 6km zou ik mijn eerste gel nemen. Oops.. Ik ben een beetje boos op mezelf, hoe kan je dat nou vergeten brom ik tegen mezelf. Je hebt letterlijk 1 taak tijdens de race… Miste ik focus? Ik weet het niet. Maar ik rende gewoon zo fijn en lekker dat ik er totaal niet meer aan gedacht had. Ik werk alsnog gauw mijn eerste gel weg en bedenk dan hoe ik dit ga oplossen. Moet ik nu mijn tweede gel dan ook later innemen? Of wel gewoon zoals afgesproken. Hmm.

“Kom op Suus, je doet het super goed. 39 minuten!”  Het zijn Hanneke en Daniël, ze staan zo’n 100m voor het 10km punt. Verrek, ik kijk op mijn horloge en zie het staan: 39:27… Dat is een 10km pr. Hahahaha hoe dan? Ik ben niet eens aan het racen of pushen. De vorige keer dat ik probeerde om onder de 40 minuten te lopen op een 10km ging ik bij 6km al helemaal stuk en haalde ik het maar net. Nu moet ik nog 11km door en het voelt alsof dat een eitje gaat worden..

Over en uit?

Iets voorbij het 12km punt voel ik plots een pijnlijke steek op mijn linkerborst, ik schrik er dusdanig van dat ik automatisch stop met rennen en overga in een soort ‘wandel ik weet het even niet pas‘. Even schiet er van alles door mijn hoofd. Moet ik uitstappen? Moet ik rustig doorlopen? WTF is dit? Ik voelde me zo goed, ik was niet aan het pushen ik liep relaxt. Oke, niet in paniek raken. Wat is je hartslag? Ik check gauw mijn horloge. Bovenin zone 3, begin zone 4. Oke, niet zorgwekkend. Prima. Hoe voel ik me verder. Top?! Ja top! Maar au, die steek. Oke het gaat super goed, rustig even doorhobbelen om te kijken of het wegtrekt, bekijk het per 100meter. Maar als, GEEN GEMAAR, rustig blijven. Ik word nu van allen kanten voorbij gelopen. Adem in, adem uit. Langzaam voel ik de steek wegtrekken. Op mijn horloge zie ik dat ik ongeveer een minuut ben verloren. Fine, shit happens. Niet gelijk weer terug naar die 3:50 pace, gewoon even langzaam weer snelheid opbouwen om te kijken of dat goed gaat. Kilometer 13 gaat in 4:33, de volgende gaat in 4:09, oke dat gaat. Langzaam durf ik het aan om steeds weer ietsje sneller te gaan rennen. En zo gaat mijn pace van 4:04 naar 3:48. (Hieronder in het staafdiagram kun je grafisch terugzien wat er gebeurde)

Op naar de finish

Zo loop ik ruim 4 kilometer voor de finishlijn weer ongeveer het tempo dat ik liep voordat de steek kwam opzetten. Misschien iets te hard? Het voelt niet hard..maar we moeten nog een stukkie. En ik ben ergens toch nog bang dat de steek terugkomt. Dus ik besluit er nog iets gas af te halen, nog rustig een gel te nemen en op een comfortabel fijn tempo door het Vondelpark richting het Olympische Stadion te rennen. Onderweg zie ik Hanneke en Daniel weer, ik deel nog wat high fives en duimpjes uit en dan kijk ik nog eens op mijn horloge. Verrek, die laatste kilometers zijn echt voorbij gevlogen. Je bent er al bijna.

Ik vind het bijna jammer. Ik heb helemaal niet het gevoel dat ik een wedstrijd heb gelopen of aan het lopen ben. Zou Sam het erg vinden als ik dan in deze laatste kilometer nog even aanzet? Heel even die gaskraan open mag toch wel? Ik vind van wel en besluit de laatste 500m nog even flink aan te zetten. Dan ga ik toch echt nog even een stukje maximaal. Woaaah 21 km per uur zie ik op mijn horloge staan, 2:50 tempo. NICE, Eliuds pace ! Dat geeft me vleugels en ik storm op de finish af (dat stukje kun je ook terugzien in de staafdiagram van eerder hierboven).

Iedereen die voor me loopt moet achter me eindigen. Heel even heb ik dan toch dat wedstrijdgevoel, en dan…dan ben ik er al. Ik kijk achterom en zie de klok op 1.25 springen.. WAT? Heb ik onder de 1.25 gelopen…Nee toch? Ik check mijn Garmin…Ja toch echt!! Nieuw pr. 1.24.09 op de halve marathon…

Ongeloof

Ik kan mijn ogen niet geloven. Door het slalommen heb ik uiteindelijk een paar honderd meter meer gelopen en is mijn officiële tijd 1.24.51 maar dat kan me niets schelen. Deze eindtijd is voor mij fantastisch. Maar, ik was toch onderweg nog gestopt? In mijn hoofd hadden die verspilde minuut en het langzaam weer opbouwen van de snelheid in de kilometers daarna de eindtijd allang verpest. Dus daar had ik na het 13km punt geen seconde meer naar gekeken. Ik kan het amper geloven en check nogmaals mijn horloge..ja het staat er toch echt. OMG, chill! Vanaf dat moment verschijnt er een nog dikkere glimlach op mijn gezicht. Ik liep vandaag alleen dus er was op dat moment even niemand om mijn blijdschap mee te delen. Maar ik was in mijn eentje even intens blij en gelukkig.

Dan wandel ik langzaam het stadion uit richting de stadionweg waar ik mijn fiets had geparkeerd en Hanneke en Daniel op mij staan te wachten. Zo ontzettend fijn, ik geef Hanneke een zweetknuffel. Daniel past (ik snap het Dan), maar wat ben ik blij om ze te zien. Ze hadden eigenlijk andere plannen maar hebben de hele middag heel Amsterdam door gefietst om mij te supporten. Echt zo lief! Dankbaar, opgelucht, en vrolijk stap ik op de fiets naar huis. READY FOR NEW YORK !

Bedankt voor het lezen van dit raceverslag over de mizuno halve marathon.

Liefs,
Suzanne

ZIE OOK: NEW YORK MARATHON Q&A

Ben je al bekend met mijn YouTube kanaal?