NABESCHOUWING ONK ZWEMMEN AMERSFOORT

Het afgelopen weekend kun je denk ik het beste samenvatten als een enorme rollercoaster. Vier maandjes geleden dook ik nietsvermoedend voor het eerst sinds 3 jaar weer het zwembad in. Vlak daarna besloot ik een poging te willen wagen voor een NK kwalificatie. Tot twee weekjes geleden wist ik nog niet eens of ik wel zou mogen starten op alle afstanden (waarop ik hoopte) op het NK, laat staan dat ik 3 dagen van de partij zou mogen zijn en ook nog eens finale zou zwemmen! Wat een bizar, maar fantastisch weekend heb ik beleefd. In deze nabeschouwing lees je alles over het ONK zwemmen Amersfoort van afgelopen weekend. 

De voorbereiding voor het ONK zwemmen Amersfoort

Zoals jullie wellicht weten was er van een extreem goede voorbereiding voor het ONK zwemmen Amersfoort geen sprake. Niet omdat ik dit niet wilde, maar omdat dit er zo onverwachts tussenkwam dat er simpelweg geen tijd/ruimte  meer voor was. Logisch, ik ben 3 jaar gestopt geweest en heb het zwemmen sinds een paar maandjes pas weer een beetje opgepakt. Voor zover je dat oppakken noemen kunt. Want ik heb geen coach en train mezelf zo’n 2 a 3 uurtjes per week.

Mijn agenda stond voor de afgelopen periode gewoon al vol gepland met andere dingen en er was geen ruimte vrij voor extra zwemtrainingen of rust. Bovendien kwalificeerde ik me pas een kleine drie weekjes geleden. En als we heel eerlijk zijn weten we allemaal dat we in drie weekjes eigenlijk ook niet zoveel meer kunnen doen/veranderen. Vooruitgang kost tijd. Heel veel tijd. En die tijd was er nu gewoon niet.

Weinig slaap, bewust met voeding

Zo zat ik een week geleden nog in Parijs waar ik bijvoorbeeld niet heb kunnen zwemmen en weinig heb kunnen rusten. Met een pittig slaaptekort (2 nachten van maar 4 uur slaap) en een beetje werkstress begon ik aan de laatste week voor het ONK zwemmen Amersfoort. Ik moest natuurlijk gewoon werken en omdat ik wist dat de vrijdag al weg zou vallen vanwege het NK moest ik van maandag tot en met donderdag extra hard mijn best doen om alles op tijd af te hebben. Ik wilde per se ‘werkvrij’ zijn tijdens het NK. Dit lukte, maar het zorgde er wel voor dat ik ook in de laatste week voor het NK niet heel veel extra slaap heb kunnen pakken en maar 4 keer een uurtje heb kunnen trainen.

Uiteraard heb ik wel geprobeerd zoveel mogelijk rust te pakken, gezond te eten en lekker te trainen daar waar dat kon.  Wanneer ik thuis was kon ik zelf mijn voeding bepalen en dan at ik natuurlijk gezond en lette ik bewust op mijn koolhydraat-, eiwit-, vet- en vochtinname. Ik was er wel degelijk serieus en bewust mee bezig, maar het had gewoon zijn grenzen door (werk)afspraken, evenementen en andere dingen die al maanden geleden waren ingepland.

Let’s go

Het is donderdagavond 19:45 uur als ik word opgehaald door mijn opa en oma. Het NK zal van 22-24 juni gehouden worden in het nieuw gebouwde Amerena zwembad in Amersfoort. ‘s Ochtends om 7:45 uur startte het inzwemmen en vanaf ons huis in Amsterdam zou dat teveel stress en gedoe worden met het Openbaar Vervoer. Stel je voor dat er een storing bij NS is of er iets anders gebeurt waardoor ik niet op tijd aanwezig zou kunnen zijn.  Vandaar dat ik besloten had om dit weekend bij mijn ouders in Epe te blijven logeren. Vanuit daar kunnen we dan elke ochtend met de auto van mijn moeder naar De Amerena in Amersfoort rijden.

Rond 21:00 uur arriveren we in Epe. Tjarko (mijn vriend) is mee en zal mij morgenvroeg brengen zodat ik op tijd kan inzwemmen. We pakken rustig onze weekendtas uit, ik zet alvast de laatste dingetjes voor morgenvroeg klaar (bidons om te vullen, kleding die ik aan wil doen etc.) en dan gaan we rond 22:00 uur lekker slapen.

De race(s)

Nadat ik ben afgezet door Tjarko en hij mij succes heeft gewenst ontvang ik mijn startkaart en loop ik de hal richting de kleedkamers binnen. Zo’n raar gevoel…Ik kleed me om voor het inzwemmen en zoek de weg richting het 50m bad. Het stukje van de kleedkamer naar het zwembad beleef ik heel intens. Het is zo vreemd om dit na zoveel jaar weer mee te maken. Veel bekende gezichten, maar ook een hoop nieuwe gezichten. Excitement, maar toch ook een bepaalde rust. Zin om te zwemmen, maar toch ook een bepaalde zenuwkriebel. Het voelt heel vreemd en fijn tegelijk om weer terug te zijn in de sfeer van zo’n NK.

Ik pak mijn badmuts en duikbril en ga gelijk lekker inzwemmen. Een momentje voor mezelf. Heerlijk. Het voelt goed, ik voel me goed. Ik droog me met een gerust gevoel af en maak me klaar voor de race.

Omkleden

Een uur voordat ik moet starten is het moment om mijn nieuwe race suit aan te gaan doen. Degene die mij via Instagram volgen hebben dit wellicht voorbij zien komen via Stories. Normaal gesproken doe je hier ongeveer 20-30 minuutjes over. Maar omdat dit de eerste keer is dat ik hem aan ga doen neem ik ruim de tijd. Ik wil niet stressen. Wedstrijdbadpakken zitten namelijk HEEL strak. Centimeter voor centimeter en heel voorzichtig moet je deze aantrekken.

Ik ga dit weekend zwemmen in de Fastkin LZR racer X van Speedo. Een wedstrijdbadpak dat speciaal ontwikkelt is om je lichaam de optimale hydrodynamische vorm te geven. Het pak is gebonden met ultrasone naden die de weerstand van het water verminderen (ten opzichte van genaaide naden). Gelaste naden zijn namelijk vlakker dan genaaide naden omdat deze ‘uitsteken’. En verder is het pak zoveel mogelijk waterafstotend gemaakt en biedt het op de juiste manier spiercompressie. Al met al zorgt dit pak dus voor een betere positie in het water. De aller eerste keer dat je zo’n nieuw pak aantrekt is het lastigst. Dan komt het pak rechtstreeks uit de fabriek en is nog geen een keer uitgerekt. Vandaar dat ik er ook een uur de tijd voor neem.

Stress

Maar als het me na een half uur nog steeds niet is gelukt om het pak over mijn billen te trekken, krijg ik toch een beetje stress. Ik zit echt vast op een punt waarvan ik denk dat ik niet meer verder kom. En over een klein half uurtje ben ik aan de beurt. Natuurlijk kan ik proberen door te zetten, maar ik ben nog niet over de helft en hij knelt nu al zo erg af. Als het niet gaat lukken dan moet ik echt wel NU beslissen een ander pak aan te gaan doen. Want ook dat duurt zeker nog 15 minuten.

Ik baal ENORM en mijn hartslag is inmiddels aardig wat opgelopen. Hier had ik totaal geen rekening mee gehouden en ik baal er van. Ik had het pak natuurlijk beter eerst een keer thuis kunnen passen. Maargoed, daar heb ik nu niets meer aan dat is alleen maar een leer voor de volgende keer.

Het pak past nu gewoon echt niet en er zit niets anders op dan mijn oude pak aan te trekken (oudere versie dus minder effectief, gekocht in 2012).

Vrijdag (200 ss)

Vanuit de kleedkamer kan ik eigenlijk gelijk door naar de voorstart ruimte. Een soort call room waar je je vlak voor de start dient te melden. Aldaar drink ik mijn laatste slokjes water en probeer ik weer even rustig te worden en de stress van net te vergeten. Ik adem een aantal keer diep in en uit en dan wordt onze serie opgeroepen.

“Take your marks..”  GOOOOO!

Ik duik het water in en probeer me enkel te focussen op mijn techniek. Lang, krachtig, lang. Ik merk dat het goed gaat, of althans dat het goed voelt. Want mijn tussentijden kan ik natuurlijk zelf niet zien als ik aan het zwemmen ben. De eerste 100 meter vliegen voorbij en ik heb nergens last van. Ik zit nog lang niet aan mijn max. en probeer de laatste 100 meter aan te zetten. Als ik aan tik zie ik een SB (Seasons Best) van 2.48.74 staan.

Ik weet niet zo goed wat ik hiervan denken moet. Aan de ene kant voelt het mega goed dat ik sneller ben dan ik dit jaar ooit was. Aan de andere kant heb ik het gevoel dat ik er meer uit had kunnen halen. Ik voel me namelijk niet moe genoeg. Mijn benen doen geen zeer, mijn armen voelen gewoon chill aan en mijn ademhaling is onder controle. Heb ik dan wel echt alles gegeven?! Ik weet het niet… Toch ga ik met een tevreden gevoel uitzwemmen. Als ik na het uitzwemmen het water uit kom zie ik dat ik me met deze tijd heb gekwalificeerd voor de finale sessie van de middag. Wow.. wie had dat verwacht!

Ik zelf in ieder geval zeker niet. Sterker nog, ik had gedacht vanmiddag op tijd thuis te zijn en heb niet eens lunch bij me. Ook had ik mijn supporters enkel een kaartje laten kopen voor de series omdat ik dacht dat ik er toch uit zou vliegen. Oops. Mijn moeder belt haar werk af en besluit te blijven, ook mijn vriend, schoonouders en opa besluiten te blijven en vanmiddag bij de finale sessie te willen zijn.

Finale

Zo leuk! We gaan met zijn allen even een verantwoorde lunch halen en ik neem vast banaan mee voor vanmiddag.  Na de lunch rusten we wat uit en om 15:30 uur is het alweer tijd om in te zwemmen. Omdat ik vanochtend niet het gevoel had alles gegeven te hebben wil ik in de finale wat harder openen. Zenuwachtig ben ik niet, maar wel een beetje moe van het lange wachten. Wellicht ook omdat ik hier geen rekening mee had gehouden.

Om 17 uur ben ik aan de beurt en gooi ik gelijk mijn tempo wat omhoog. Ik probeer aan te zetten maar kom de hele race eigenlijk niet lekker in mijn slag. Ik wil harder maar het lukt niet. En dat zie ik 200 meter later ook terug aan de eindtijd. Ik tik bijna een halve seconde later aan dan vanochtend. Mijn conclusie: ik wilde te graag. Als ik te graag wil ga ik anders zwemmen wat mijn techniek niet ten goede komt. Maar het maakt me niet zoveel uit, met een dikke vette glimlach klim ik het water uit. Het feit dat ik daar mocht zwemmen was al een cadeautje op zich.

Met een overall tevreden gevoel ga ik uitzwemmen en vervolgens moe, maar gesloopt naar huis.

Zaterdag (50 ss)

De volgende ochtend zijn we weer vroeg van de partij. Speciaal voor mij heeft Speedo een grotere maat geregeld voor vandaag dus ik ben helemaal blij en hoop dat ik dan vandaag toch echt in dit nieuwste pak kan zwemmen.

Het inzwemmen gaat in ieder geval goed, wat ik me nog van vroeger kan herinneren is dat ik op de 2e en 3e dag van zo’n NK altijd moeier was en me met inzwemmen al wat vermoeider voelde. Dat was nu niet het geval en daar haalde ik positieve energie uit. Zo’n 10 minuten een banaan en een glas water verder was het moment van de waarheid aangebroken: Omkleden!

Ook nu heb ik weer ruim de tijd genomen. Maar dit keer gaat het begin al een stuk sneller. Toch kom ik bij mijn billen niet verder. Ik krijg een beetje paniek en vraag hulp. Een vriendelijke medewerker van een aanwezige zwemspeciaalzaak die deze Speedo badpakken ook verkopen stelt me gerust. “Geen zorgen zegt ze, dit gaat passen”. En met haar hulp zit ik eigenlijk binnen no-time in het pak. YES!

Als het pak eenmaal goed zit is het tijd voor een laatste korte warming-up en dan tijd om te knallen.
Als ik erin duik voelt het goed, ik glijd door het water en iets minder dan 36 seconden later tik ik aan. Het geeft zo’n kick dat het gewoon lekker gaat ondanks de weinige trainingsuren, en minimale voorbereiding. En zo’n nieuw pak helpt natuurlijk ook altijd een stukje. Super chill, ik ga na mijn race even lekker uitzwemmen en me dan lekker opladen voor morgen.

Zondag (100 ss)

Op deze derde en laatste dag van het NK sta ik toch iets wat vermoeid op. Maar na een ontbijtje en wat thee stap ik toch vol energie de auto in. Ik heb er zin in. Alles is eigenlijk boven verwachting goed gegaan tot nu toe en dat geeft vertrouwen. Het inzwemmen gaat ook weer lekker en zelfs het aantrekken van mijn nieuwe Speedo race suit gaat vandaag soepel. Zonder hulp lukt het me binnen een half uur en opeens ben ik te vroeg klaar. Ik moet nog dik een kwartier in de voorstart ruimte wachten, maar dat is oke. Ik geniet er heel bewust van dat ik dit allemaal nog een keer mag meemaken op deze manier en daar ben ik dankbaar voor. Het is fantastisch dat iedereen ook zo mee leeft en superleuk dat er mensen speciaal voor mij komen kijken.

Na een korte jurywissel start de 100ss. Ik mag in serie 1 al, want ik sta als langzaamste ingeschreven. Eigenlijk kan ik dus niets verliezen, en met die insteek duik ik ook het water in. De eerste baan voelt lekker en ik heb het gevoel dat het badpak me ook goed ondersteunt in mijn slag. De tweede baan heb ik energie over maar ik denk dat ik dezelfde fout maak als vrijdag in de finale. Ik wil aanzetten waardoor ik een stukje techniek verlies. Al tijdens het zwemmen merk ik dit en het lukt me niet helemaal om mijn slag goed terug te pakken. Toch tik ik aan in een nieuw SB tijd en NIET als laatste. Sterker nog, in de eindklassering ben ik 12 plekken omhoog geschoven.

Einde NK

Met een glimlach en een mega tevreden en fijn gevoel sluit ik dit NK af. En ook al deed ik niet mee om de medailles, en zwom ik niet zo hard als vroeger, er heerst toch een gevoel van oneindige blijdschap. Want ik kan en wil mezelf niet vergelijken met zwemmers die 10-20 uur per week trainen om daar te staan. En ik vind het fantastisch leuk dat ik na 3 jaar gestopt te zijn geweest met een paar maandjes training van zo’n 2 a 3 uur per week gewoon hier heb gestaan en deze prestaties heb neer gezet. En ik hoop stiekem dat dit ook voor anderen de nodige dosis sportkriebels oplevert. Want sporten is zo leuk als je het kunt relativeren en ervan kunt genieten op zo’n manier als dat ik dat afgelopen weekend heb kunnen doen<3

Ik wil tot slot graag nog even iedereen bedanken die zijn steentje hieraan heeft bijgedragen! Supporters, Speedo, ZV Octopus, Paul (Link) en natuurlijk ook jullie als lezers.

Mocht je vragen hebben, stuur me gerust een berichtje of laat een comment achter onder dit artikel!

Sportieve groetjes,
Suzanne Brummel

ZIE OOK: MIJN NK KWALIFICATIE

Volg je me al via Instagram , Youtube, en FACEBOOK – ??