Afgelopen zondag stond ik aan de start van mijn allereerste officiële halve marathon. De halve Curacao marathon. Hoe en waarom ik heb gekozen om hier mijn eerste halve marathon te rennen kun je lezen in het artikel “BIG NEWS: IK HEB ME INGESCHREVEN VOOR MIJN ALLEREERSTE OFFICIËLE HALVE MARATHON!“. 

In dit artikel vind je het raceverslag en mijn ervaring van de dag zelf!  

De halve Curaçao marathon

De reis

Mijn reis begon op dinsdagochtend 20 november vanuit Amsterdam. Ik had er bewust voor gekozen om een aantal dagen voor de racedag al te arriveren op Curacao zodat ik een beetje kon wennen aan het Tropische klimaat en tijdsverschil. Na een dramatische reis (seinstoring bij de NS, geen verkeer naar Schiphol, gevolgd door een kapot vliegtuig, vliegtuigwissel en daardoor de nodige vertraging) kwamen we ‘s avonds om 22 uur aan bij het Hilton Hotel waar we de rest van de week zullen verblijven.

In de dagen daarna heb ik 3 keer getraind om te wennen aan de hoge temperaturen, maar vooral de luchtvochtigheid welke het extra zwaar maakt om hier te sporten. Mijn eerste trainingsrondje was de dag nadat we waren aangekomen. 8km op halve marathon tempo stond er op de planning, maar na 2km kon ik niet meer. Ik moest letterlijk gaan wandelen en kon haast wel janken. Hoe kan ik ooit over 4 dagen een halve marathon rennen als ik nu al na 2km moet wandelen…

De dag daarna dook ik de hotelgym in voor een core sessie. Dat ging al een stuk beter, logisch want er was uiteraard airco in de gym. Op vrijdag deed ik mijn laatste trainingsrondje. Opnieuw waagde ik een poging voor 8km. Dat ging gelukkig al een stukje beter en ik heb de 8km kunnen volmaken. Toch kwam ik volledig kapot met spierpijn in mijn bovenbenen en een nieuw hartslagrecord (215!) weer terug bij het hotel. En één ding was zeker…Dit gaat een heel zware opgave worden.

De ‘ramp’

Afgelopen zaterdagavond was er nog een speciale Curacao Marathon pastaparty bij ons in het Hilton Hotel. Dat was super gezellig, ik ontmoette ook al veel andere lopers en at ik drie borden pasta #koolhydratenstapelen. Om 20 uur Curaçaose tijd (1 uur Nederlandse tijd) besloten mijn moeder en ik het licht uit te doen. Slapen deed ik verrassend goed, wel werd ik ruim een half uur voor de wekker (3:15 uur) wakker. Maar holy wow, ik kon mijn linkeroog opeens niet open krijgen. WTF happened this night? Ik rende naar de badkamer en schrok me kapot.

Neeeeeeeee, neeeeee, neeeee! Een ontstoken oog? Een muggenbeet op mijn ooglid? Een onderhuidse oogpuist? Ik heb werkelijk geen idee wat er is gebeurd (nog steeds niet). Maar mijn oog doet pijn, is opgezwollen en ik zie er amper mee. Oh men, dit is zo GEEN goed begin van deze dag.

Dokter?

We besluiten niet naar de dokter te gaan omdat ik dan wellicht niet zou mogen starten. En uiteraard wil ik lopen! Maar eerst ontbijten. Om 3:30 uur zitten we in de ontbijtzaal. Het Hilton hotel bood speciaal voor alle lopers al ontbijt aan vanaf 1:30 uur ‘s nachts. Ideaal. Dat was onder meer ook de reden dat ik graag in dit hotel wilde. En ook omdat de start én finish hier zijn. Geen gedoe met eerder opstaan voor transfers etc. Gewoon mijn bed uitrollen, ontbijten en naar de start wandelen. Maar zo gewoon ging dat dus even niet vanwege mijn oog.

Ik raakte er volledig van in de stress, vooral omdat ik niet wist wat er aan de hand was en ik slecht zag. Ik kreeg geen hap door mijn keel en heb nog nooit zo’n moeite gehad met het eten van een broodje pindakaas met banaan. Zenuwen en stress gierden door mijn lijf en ik ben wel 5 keer naar de wc geweest binnen een uur.

De race

5:15 uur: Daar stond ik dan, aan de start van mijn eerste halve marathon met een dik oog, een te hoge hartslag vanwege de stress en buikpijn van de zenuwen.

Als rookie maak ik bijna nog de cruciale fout door een paar minuten voor het startschot over de startlijn te lopen met mijn chip omdat ik mijn moeder zoek voor nog een slokje water. Gelukkig werd ik op het nippertje tegen gehouden door een vrouw van de KLM die me uitlegt dat het niet zo handig is wat ik deed. Oops.

Ik adem in en adem uit en probeer mijn hartslag om laag te ademenen. Vastberaden dit te gaan doen. Ik wilde dit immers zelf. Geen geneuzel en stress nu. Gewoon doen wat je altijd doet. Lekker rennen en bovenal genieten zeg ik tegen mezelf.

5:30 uur:

BAM. Het startschot. Oke, oke gaaaaaan! De eerste meters voelen heel zwaar en ik zie gelijk een aantal mensen langs me heen schieten. Kalm zeg ik tegen mezelf. Rustig starten, dat was het plan. Die snelle starters blazen zichzelf op en haal je later wel weer in. Als we de bocht omgaan bij het hotel gaan we gelijk klimmen, een heuvel omhoog in de eerste kilometer, great! Not so great. De eerste twee kilometer denk ik geregeld ” waar ben ik aan begonnen ” ? Het is nu al zwaar, het is benauwd, ik heb een droge keel en ik irriteer me aan mijn oog. Pff. Ga ik die finish überhaupt wel halen?

Tegelijkertijd loop ik wel vrij vooraan en haal ik onwijs veel mensen in. Tot ik zover vooraan loop dat er enkel nog een groepje van ongeveer 20 mannen en 3 vrouwen voor me loopt. Heel precies kan ik ze niet tellen/zien (stom oog). Maar that’s it. En ik bedenk me dat die positie helemaal zo gek nog niet is.

6:00 uur: 

Na ongeveer een half uurtje lopen kom ik er aardig in. Ik heb wat meer rust in mijn hoofd en ik ben echt aan het genieten. Van de palmbomen, de omgeving en mijn race. Ik kan mijn positie behouden achter het kopgroepje maar kom geen stap dichterbij. “Op de brug” zeg ik tegen mezelf. Daar probeer ik ze te pakken! En dan krult de weg omhoog richting de snelweg waarnaar we omhoog zullen klimmen naar één van de hoogste bruggen ter wereld! De Julianabrug schijnt met haar 185 feet boven zeeniveau één van de meest verschrikkelijke onderdelen te zijn uit het parcours. Daar heb ik mij mentaal op voorbereid.

En ik zie voor me dat er mannen uit de kopgroep stoppen met rennen en gaan wandelen, het geeft me een boost dat ik gewoon lekker door kan rennen en eigenlijk helemaal niets voel. Natuurlijk heb ik het ook zwaar en voel ik mijn kuiten, maar het is zeker niet zo erg dat ik moet gaan wandelen of hels als ik me had voorgesteld. Binnen no-time ben ik voor mijn gevoel boven en kijk ik zelfs nog even rustig om me heen. Het uitzicht is adembenemend. Al die lichtjes over Willemstad en het water dat onder de brug doorgaat. Echt fantastisch.

Wel baal ik er stiekem van dat ik geen stap dichterbij de vrouwen uit de kopgroep ben gekomen. Ze lopen ook precies zo ver voor me dat ik niet goed kan inschatten hoeveel vrouwen er nou in de kopgroep lopen. 3? of toch 5? Of ? Ik weet het niet, maar mijn daling gaat fantastisch. Zo snel dat ik stap voor stap dichterbij de kopgroep lijk te komen. Wat eigenlijk geen kopgroep maar meer een lange sliert is geworden die zich ook langzaam verder uit elkaar lijkt te strekken.

6:15 uur:

Op ongeveer 9 kilometer krijg ik de achterste 4 lopers van de kopsliert in het vizier. 1 vrouw en 3 mannen. All right, die vrouw is van mij! Ik MOET haar in ieder geval voorbij. Want volgens mij lig ik 4e. Ik weet het niet zeker, misschien wel 5e. Dus ik moet haar gewoon voorbij. Vierde of vijfde worden is geen optie. EH EH, NEE!

Stap voor stap kom ik dichterbij en het lukt me om mijn tempo langzaam op te voeren naar een pace van 4:30″. Op 11 km haal ik haar in en probeer ik mijn pace vast te houden. Ik kijk niet achterom maar voel haar adem figuurlijk in mijn nek. Het wordt een soort mantra in mijn hoofd “voor blijven, voor blijven, voor blijven”. Na een kilometer durf ik om te kijken en zie ik dat ik haar al echt een heel stuk kwijt ben. Top! En nu volhouden!

Ik merk dat ik heel bewust aan het lopen ben. Ik pak mijn watertjes bij de waterpost, ik blijf goed ademenen en ik zeg ook geregeld tegen mezelf dat ik moet genieten en om me heen moet kijken en dat lukt ook echt.

6:45 uur:

Het lukt me aardig om lekker te blijven lopen, toch wil ik heel graag zien hoeveelste ik lig. Volgens mij lig ik namelijk in derde positie. En die gedachte geeft me continue een soort nieuwe energieboost. Zou ik echt zo goed bezig zijn? Zou ik podium kunnen lopen? Maar ik weet het niet 100% zeker. De kopsliert ligt zover voor dat ik ze gewoon niet goed genoeg kan zien. Maar ik weet dat er bij ongeveer 14 km een draaipunt gaat zijn waar ik ze moet kunnen zien.

En ik ben op die weg naar het keerpunt alleen maar gefocust op de andere kant van de weg. Want daar moeten de eerste lopers straks te zien zijn. En jawel, daar kwam de eerste vrouw. En ook de tweede. Please niet nog één… YES ik was er…ik was bij het draaipunt..en ik had maar twee vrouwen gezien. Oh my… ik lig inderdaad in een derde positie. Ik merk dat mijn hartslag een sprongetje omhoog maakt maar ik probeer rustig te blijven. Nog ruim 7km Suus. Gefocust blijven!

7:00 uur:

Inmiddels is de zon opgekomen wat het beslist niet prettiger maakt. Het was al zwaar, maar die zonnestralen op je bol geven het nog even een extra pittig randje. Toch kan ik niet anders dan door knallen. En dat gaat eigenlijk best lekker. Daar waar ik de eerste 2km nog twijfelde of ik die finish lijn überhaupt zou gaan zien vandaag, was ik nu vastberaden die finishlijn als derde vrouw over te komen. De eerste twee vrouwen lagen zo ver voor dat ik dat had opgegeven. Mission impossible. Maar die derde plek, is van mij!

De laatste twee kilometer lukt het me niet helemaal om nog zo bewust te lopen. Ik merk dat ik in mijn gedachte verdwaal naar de finish en af en toe van links naar rechts loop op de weg. Wtf doe je Suus, blijf eens recht lopen zeg ik tegen mezelf. Je bent er bijna! Je kunt dit. Ik kijk nog een aantal keer achterom en in de verste verte zie ik geen vrouw aankomen. You got this girl. Blijf rustig lopen nu, geen gekke dingen doen en je hebt die podiumplaats binnen.

7:07 uur:

Ik loop de oprit van het Hilton hotel op. Nog een paar honderd meter en ik ben er.. bij de finish. Ik heb het gehaald..ik heb het gewoon gehaald…ik kan mijn emoties niet meer de baas en ren half huilend, half lachend de finish over. Iedereen staat te juichen en klappen, van het personeel van het hotel, tot de dames die de medailles uitreiken, en uiteraard mijn moeder. I did it mom…! “Jaaa, ik ben zo blij dat je er weer bent” zegt ze half snikkend.

De rush

Omdat ik zo ontzettend gefocust was op die derde plek heb ik gedurende de race totaal niet gekeken naar mijn hartslag, tussentijden of andere gegevens. Pas 10 minuten na de finish zie ik mijn tijd: 1.39.20.

En daar ben ik tevreden mee, zeker gezien de omstandigheden en het zware parcours. Met een gemiddelde hartslag van 200 en een maximale hartslag van 210 denk ik dat mijn lichaam wel wat rust heeft verdiend. Ik drink vervolgens twee flesjes water leeg en ga even uitlopen. Mijn hoofd is een chaos en ik sta stijf van adrenaline en blijdschap. Dit was zo ontzettend leuk!

Die ochtend blijf ik op een soort blije wolk zweven. Ik denk dat ze dat de runners high noemen. Bij het hotel is er een soort after party met muziek, drankjes en gezelligheid. En ik geniet 100%. Rond 11 uur is er ook een officiële ceremonie waar ik een mooie beker in ontvangst mag nemen voor mijn derde plek. Zo gaaf dat ik daar het podium op mag! De hele dag vliegt voorbij en nu pas, 2 dagen later daalt het allemaal een beetje in wat er is gebeurt.

IT WAS AWESOME!! Curacao marathon: BEDANKT!

Ik wil graag iedereen bedanken die me succes heeft gewenst, heeft gevolgd via de app en/of Instagram, lieve berichtjes heeft gestuurd en uiteraard de organisatie van deze Curaçao marathon, alle vrijwilligers, het Hilton hotel en sponsoren zoals de KLM en het goede doel ‘run in the sun’! Het was een feestje om hier te zijn en de halve marathon te kunnen lopen! En graag tot volgend jaar:)

Sportieve groetjes,
Suzanne

ps. Voor degene die zich afvragen hoe het verder is afgelopen met mijn oog. Dat is helaas nog steeds een probleem, in Nederland zal ik zsm naar de dokter gaan. 

Volg jij me al op Instagram – FACEBOOK – Bloglovin – Youtube ?!

ZIE OOK: RACEVERSLAG DAM TOT DAMLOOP