RACEVERSLAG: DE NEW YORK MARATHON

Een raceverslag, over de New York Marathon…mijn allereerste marathon, afgelopen zondag. Ik weet even niet zo goed waar ik moet beginnen. Nog vol van emoties en indrukken ga ik toch een poging wagen. Misschien gewoon beginnen bij het begin..

De hardlooptrein

Tien maanden geleden begon ik aan een nieuw avontuur, een hardloopavontuur. Ik ging trainen bij Run2Forty2. Niet met de intentie, zoals de naam wellicht wel doet vermoeden, om een marathon te lopen. Wel om eens wat nieuws te proberen. Gewoon eens kijken hoe dat gaat als ik ga rennen.

Een nieuwe sport, een nieuw soort belasting van mijn lichaam. Eerst drie keer per week, maar dat werd al snel vier keer per week. Ik liep voor het eerst lokale hardloopwedstrijdjes en ik vond het eigenlijk allemaal best leuk. Zo leuk dat ik er steeds meer uitdaging in ging zien om deze sport beter te gaan beheersen en er sneller in te worden. Ik ging naar vijf trainingen per week en eind mei besloot ik samen met Sam (mijn coach) dat we voor de New York Marathon zouden gaan trainen.

Alsof ik op een hardlooptrein was gestapt. En het ene na het andere perron werd gepasseerd de afgelopen tien maanden. Mijn eerste 10km wedstrijd, een eerste baantraining, een eerste lange duurloop van +25km, voor het eerst een halve marathon onder de 1.25, en voor het eerst trainingsweken van +50km tot zelfs +100km. Het leek bijna vanzelf te gaan. Natuurlijk trainde ik bewust en deed ik mijn best, maar ik vond het vooral zo leuk allemaal dat de tijd voorbij is gevlogen. En afgelopen zondag was het dan opeens zover…Dé New York marathon. Mijn allereerste marathon…

De New York Marathon

Zondag 3 november, 4:15 uur:

Zo vroeg? Ja, zo vroeg! Enerzijds vanwege een jetlag, anderzijds omdat de bus richting het startgebied om 5:30 zou vertrekken en ik 5:15 uur in de lobby van het hotel moest zijn. Mijn wekker stond om 4:30 uur maar om 4:15 uur lag ik klaarwakker in bed en was het tijd om mijn raceoutfit aan te trekken. Daaroverheen nog 2 lange broeken, een extra hemd, twee T-shirts, een windjack, een oversized sweater en een jas. Oh en een muts op mijn hoofd.

New York zei je toch? Ja de bus ging zeker niet naar de Noordpool. Maar degene die de New York marathon al eens gelopen hebben weten dat het startterrein ongeveer zo kan voelen. Het wachten op de start op Staten Island duur lang en is koud.

Wij arriveren rond een uurtje of 6:30 en om 9:40 mogen Sam en ik pas van start. De zon is nog niet op als we arriveren op Staten Island, het waait lichtjes en het is zo’n 4 graden. Kortom, een lange koude zit.. Alles wat je mee mag nemen moet in een doorzichtige plastic tas passen die je van de organisatie hebt gekregen bij het ophalen van je startnummer. Daarin had ik wat eten, een bidon, een poncho en een dekentje gestopt. Dat ik later die ochtend, inclusief al mijn lagen kleding, achter zou laten op het startterrein. Ondanks alle lagen kleding heb ik het koud, echt koud. Ik ben dan ook blij als we rond 9:15 uur richting de startvakken mogen lopen. Wel voel ik dat ik door de kou een beetje stijf ben geworden. Maar daar besteed ik verder geen aandacht aan, we gaan immers over ruim een half uur van start en daar ben ik veel meer mee bezig, bovendien krijg ik het altijd super gauw warm met rennen!

Zondag 3 november, 9:30 uur:

Daar staan we dan, Sam en ik. Op de Verrezano Bridge met een prachtig uitzicht op Manhattan. Helemaal klaar voor de marathon. Dit is waar ik de afgelopen maanden zo hard voor heb getraind. Dit is waar ik weken naartoe heb geleefd. Zenuwachtig? Nee…eigenlijk helemaal niet. Natuurlijk een beetje gezonde spanning, maar ik had er vooral heel veel zin en vertrouwen in. Het zonnetje kwam op dat moment langzaam door, de kou verdween en het Amerikaanse volkslied klonk. BOEM het startschot. Daar gaan we dan, de brug op.

Raceverslag

Een concrete eindtijd of exact doel hadden we eigenlijk gedurende het hele traject niet afgesproken. Maar op basis van de progressie in de trainingen en wedstrijduitslagen van de laatste tijd gingen we voor een eindtijd tussen de 2:55 en 3:10. Dat betekende dat we grofweg gemiddeld zo tussen de 4:08 en 4:15 per km zouden moeten lopen. Haalbaar als alles mee zou zitten. Twee weken terug liep ik immers nog een halve marathon met een gemiddelde pace van 3:59.

Nu is New York niet de meest eenvoudige marathon, dus daarom namen we wat marge. Niet alleen vanwege het zware parcours, maar ook vanwege alles eromheen. Het lange wachten, alle prikkels, de jetlag, het vergt veel van je lichaam. Dat het parcours niet voor mietjes is wordt direct duidelijk. Vanaf het startschot mag er direct geklommen worden, de Verrezano Bridge op.

Dat het veel te druk op de brug ging zijn en dat er mensen al gelijk moesten wandelen waardoor wij geen steady pace zouden kunnen lopen hadden we ingecalculeerd. Dat de eerste kilometer in 4:36 ging was dan ook geen probleem. We besloten daarna wel zoveel mogelijk mensen in te halen en het tempo wat op te voeren.

Zondag 3 november, 10:01 uur:

De eerste 5 kilometer zijn gelopen, en ze vlogen letterlijk voorbij. Ondanks het klimmen en dalen waren we voor mijn gevoel pas een minuut geleden gestart. Dat waren er in werkelijkheid ruim 20. De gemiddelde pace lag precies op 4:08 zoals gepland. Perfect.

Ook de tweede 5km verliepen geweldig. Het is net een training, heel gemakkelijk huppel ik eigenlijk achter Sam aan. 4:09, 4:05, 4:04, 4:02, 4:06. Een super vlakke tweede 5km ondanks het alles behalve vlakke parcours. Op precies 41 minuten passeren we de 10km en daarmee is onze gemiddelde pace zelfs iets gezakt naar 4:06 zonder dat het ook maar enige moeite kostte. Ik heb het gevoel alsof dit bijna een makkie gaat worden.

Te vroeg gejuichd?

Zondag 3 november, 10:30 uur:

Precies 49 minuten nadat we vertrokken op Staten Island gaat het mis. Je zult je misschien afvragen. What happened? Nou, kramp happend… Freaking damn kramp.

Mijn linkerbovenbeen lijkt volledig verstijfd. Alsof ik hem keihard aanspan, maar ik doe niets. Ik ren door maar ben geschrokken, want dit heb ik nog nooit gehad. En al helemaal niet na 12km. Pijnlijke bovenbenen was iets dat ik had ingecalculeerd vanaf ongeveer 35km. Niet nu…zeker niet nu al. We liepen op een tempo dat ik normaal gemakkelijk nog kilometers vol zou kunnen houden. Maar toch was dat nu niet zo… En dat had alles te maken met mijn linkerbovenbeen. Alleen links…met mijn rechterbeen was niets aan de hand. Maar dat baarde me eigenlijk alleen maar meer zorgen.

De afgelopen tien maanden heb ik geen enkele echte tegenslag gekend qua blessureleed of pijntjes. Ja tuurlijk, af en toe spierpijn na een zware run en wat zeurende pijntjes in pittige trainingsweken. Maar dit was dan de eerste keer dat het echt fout aanvoelde. Precies tijdens dé wedstrijd waar ik weken naartoe had geleefd, waar ik de afgelopen dagen zo intens naar uit had gekeken, en veels te vroeg in de race…

Misschien loop ik er nog doorheen dacht ik, een tijdelijke verstijving, kan dat? Ik weet het niet. Maar dat hoopte ik. Nu al opgeven is in ieder geval echt GEEN optie. Wel vertraagde het tempo direct. Dat deed ik niet bewust. Het deed gewoon echt veel pijn. Er ontstaat een klein gaatje tussen mij en Sam, 4:20… Oh men. Op dat moment schiet er van alles door mijn hoofd. Maar ik besluit het weg te denken. Pijn? Die is er niet. Kramp? Ook niet. We gaan hartstikke goed, gewoon doorlopen, niet aan denken, niet aan denken, het gaat straks weg, het gaat straks weg.  Je had marge. Als een soort mantra gaan deze zinnen door mijn hoofd. Het gaat straks weg, het gaat straks weg, het gaat straks weg. 3:53, het werkt. Maar na inmiddels 3km met deze pijnlijke bovenbeenspier te hebben gelopen en mezelf beloofd te hebben dat het weggaat, werkt het mantra niet meer. Waarom is die verrekte pijn er nog steeds? Hoezo gaat het niet weg, waarom is het lopen nu al zo kut? We zijn nog niet eens op de helft..

De eerste helft

Zondag 3 november, 11 uur:

Moet ik het tegen Sam zeggen? Nee! Niet uitspreken! Het is er niet..ik probeer de pijn nog steeds weg te blijven denken en te doen alsof het er niet is. Ik schaam me ook een beetje. Wie krijgt er nu al op 12km kramp? Maar na 18km gaat het pushen echt niet meer. Ik geef aan dat we het tempo moeten laten gaan. We spreken niet, een blik was voldoende. Nog steeds wil ik er niet aan dat ik echt nu al een probleem heb. Als ik het uitspreek is het real, en dan kan ik niet meer omheen. Ik voel tranen opkomen. Niet janken Suus, dit is waar je zoveel voor hebt getraind en gelaten. Je gaat NIET huilen. We zijn bijna op de helft. Ja precies, de helft… en ik heb nu al zoveel pijn. Dat kan toch nooit? Ik ga die finish niet halen.. JAWEL JE MOET! Mijn hoofd voert conversaties met zichzelf terwijl ik mij fysiek probeer te richten op de pijn. En ondertussen elke waterpost probeer twee bekers te pakken in de hoop dat dat allicht de pijn verzacht.

Na 1 uur en 29 minuten passeren we het halve marathon punt. Al zo’n 2 minuten langzamer dan gepland. Ik baal ontzettend, maar vind het gezien de strijd van de afgelopen 9km hilarisch gezien nog meevallen. Als de pijn nu verdwijnt dan kan het doel nog steeds gehaald worden. Dat geeft me hoop.

Opgeven?

Het woord opgeven was gedurende de afgelopen maanden niet eens eenmaal in mijn gedachten naar boven gekomen. Die afstand ging het probleem niet zijn, die finish ging ik sowieso wel halen. Het was meer de vraag in welke tijd… Toch? Vandaag leek dat opeens 180 graden gedraaid. De finish? Ik wist opeens niet of ik die nog wel zou halen… Ik wist het oprecht niet. Vanaf het halve marathonpunt concentreer ik mij alleen nog maar op de pijn. Ik probeer er echt in te kruipen om als het ware elke klap op te vangen. Ik mis alle waterposten, bewust, elke stap naar links is er eentje extra en dus teveel. Op de één of andere manier begreep Sam dit zonder dat we een blik hadden gewisseld. Hij pakte water en reikte dit via achter op zijn rug of via de zijkant aan…Ik kon het zo pakken en hoefde er niet voor om te lopen.

Dat soort kleine dingetjes trokken me erdoor. Iemand die zich voor mij zo inzet. Die zijn water af staat, die het tempo ook laat zakken om bij mij te blijven… Ik kan echt niet opgeven. Dan zou ik me schuldig voelen. Maar het was wel voor het eerst dat deze gedachten serieus rond gingen in mijn hoofd. Twee seconden, en dan verdrong ik ze. Want opgeven is geen optie, nooit. Al was het supporterspunt met alle Run2Forty2 supporters op 27km wel heel aantrekkelijk. Ik zou daar mijn bidon aanpakken en een split second ging het door mijn hoofd dat ik daar ook zou kunnen uitstappen. Maar op dat moment roept Sam naar achter dat hij mijn bidon gaat halen. Het moest zo zijn, want ik weet zeker dat als ik op dat moment uit mijn pas was gegaan en even was gestopt om mijn bidon aan te pakken dat ik daarna niet meer had kunnen doorlopen.

De tweede helft

Wanneer we eenmaal het supporterspunt gepasseerd zijn voelt het alsof ik niet meer terug kan. In feite had ik pas een paar kilometers meer gerend dan twee weken geleden tijdens de halve marathon, maar het voelde alsof ik er al dik 38km op had zitten. En hoe tegenstrijdig het misschien ook klinkt, ik was blij dat we daarna weer een brug op mochten rennen. Omhoog deed mijn been namelijk minder pijn dan naar beneden. Ik probeerde van alles uit om de pijn te verzachten. Meer op mijn tenen lopen, meer met rechts afzetten, meer met links afwikkelen. Maar niets leek te helpen. En mijn linker bovenbeen werd langzaam steeds stijver en pijnlijker.

Dan word ik uit mijn concentratie gehaald door het klotsen van Sam zijn buik. Het leek alsof hij ook aan het kokhalzen was. Was hij dat? Of was het gewoon een soort boer? Ik was de hele tijd zo erg met mijn eigen pijn bezig dat het me niet eens was opgevallen dat hij al een tijdje niet meer steady voor mij liep…eigenlijk sinds hij mijn bidon had aangegeven al niet meer? Huh? Maar opeens was ie daar toch weer, en liep ie voor me…maar toen wist ik het wel zeker. Het was een kokhalzende boer. Het gebeurde namelijk nog één keer, maar dat was duidelijk genoeg. Ik zeg niets, ik weet genoeg. In de bus naar het startgebied vertelde hij al dat hij niet zo’n lekkere nacht had gehad. Foute boel.

Alleen verder

Zondag 3 november, 11:55 uur:

Op 32 km was daar dan ons eerste echte contact, een gesprek zou je het niet kunnen noemen ‘Suus, ik moet je laten gaan. Je moet alleen verder, ik heb teveel last van mijn maag‘.  Op dat moment schreeuwde alles in mijn linkerbeen ‘stop ook’, ‘laat het ook los’. Maar mentaal kon ik dat niet. Ik zat op de grens om in huilen uit te barsten en aan te geven dat ik ook teveel last had, niet van mijn maag maar van mijn linkerbovenbeen, en dat ik het tempo ook niet meer aankon. Al vanaf kilometer 12 niet meer. En dat ik het helemaal niet meer leuk vond. Maar ik ging die grens niet over. Want ik moest dit afmaken, voor mezelf. Maar ook voor Sam. Voor ons samen. Ik heb niet meer achterom gekeken en ben weggelopen..

‘Nog maar 10km’ schreeuwde Sam. ‘Je gaat het halen!’ Precies, nog 10km. Ik heb mezelf al meer dan 10km door deze pijn heen gepusht. Daar kunnen er nog wel 10 bij. Een tijd had ik allang niet meer in mijn hoofd. Als ik überhaupt die finish maar haal. De rest kon me gestolen worden.

Central Park?

Waar blijft dat verdomde Central Park? Waar? Ik heb me tijdens die laatste 10km letterlijk afgevraagd of ze niet per ongeluk de route verkeerd hadden gemaakt dit jaar. Of dat ik op de een of andere manier een verkeerd afslag had genomen en nu extra meters maak. Waarom ben ik nog niet in Central Park?

Na 35km komt dan eindelijk dat klimmetje op de 5th Avenue richting Central Park. Godzijdank. Op datzelfde moment besef ik me dat ik ook nog ruim 7km door moet. En omdat mijn rechterbeen inmiddels ook 35km heeft gelopen en waarschijnlijk het nodige heeft gecompenseerd begint deze nu ook tegen te stribbelen. Oh nee, nee, nee. Dit gaat NIET gebeuren. Ik ga niet zo vlak voor de finish nog uitvallen.

Mijn tempo loopt alsmaar op, ik voel het, daar heb ik mijn Garmin niet voor nodig. Daar had ik sowieso al kilometers niet meer op gekeken. De finish, dat was nu het doel. Aan alle kanten beginnen mensen met wandelen. Als ik dat maar niet hoef, als ik dat maar niet hoef..het maakt me bang. Ik loop al zo’n eind met pijn. Hoelang houdt mijn lichaam dit nog vol? Ik denk het niet eens meer weg. Ik weet en voel dat het ook voor mij elk moment klaar kan zijn. En ik hoop alleen maar heel erg dat mijn lichaam me nog heel even niet in de steek laat. Dat ik alsjeblieft die finish mag halen.

De finish:

Zondag 3 november, 12:53 uur:

Ja? Ja? Ja?! Ik zie hem..de finish. De laatste 5km leken een eeuwigheid te duren, ik kan geen stap harder meer zetten. Links, rechts, links, rechts…zo strompel ik naar de finish. Ik gooi mijn armen in de lucht en barst in tranen uit. F*CK YEAH! I made it…

En tien seconden later lig ik op de grond. Het aanpakken van het tasje na de finish met daarin o.a. twee flesjes drinken ging een stap te ver. Mijn benen hebben het begeven. Maar ik vergeef het ze, ze hebben mij over de finish gebracht.

Wel heb ik nu een klein probleempje want ik ben letterlijk door mijn benen gezakt en ik kom ook niet meer overeind. Een beetje onhandig lig ik op de weg. Gelukkig wel aan de zijkant. Mijn rechterbeen kan ik nog bewegen. Maar mijn linker weigert elke vorm van opstaan en protesteert terwijl ik probeer mezelf dan maar met mijn armen omhoog te drukken. Ondertussen moet ik opnieuw huilen. Dit is echt niet leuk, ik heb niet kunnen genieten van de over enthousiaste Amerikanen langs de kant, ik heb niet samen kunnen finishen met mijn coach, ik heb geen mooie eindsprint kunnen maken, ik heb niet de tijd gelopen die ik wilde, ik heb ook niet kunnen genieten van de omgeving.. MAAR ik heb wel de finish gehaald..En dat stopt het huilen.

De medische tent

Binnen no time staan er twee rode jassen om me heen die me van de grond tillen. Ze discusieren nog even of ze een rolstoel moeten halen maar de tent is dichtbij, twee mannen tillen me naar de medische tent waar ik op een bedje wordt gelegd. Ik geef aan dat ik helemaal oke ben, alleen dat mijn linkerbeen dusdanig verkrampt is dat het niet meer wil. Toch gaan ze alles checken. Hart, longfunctie, bloeddruk. De hele reutemeteut. “She’s all fine..” Jep…Told ya!  “But she can’t go like this”, En ja..dat wist ik ook…Want ik kon niet eens rechtop gaan zitten omdat ik dan mijn been zou moeten buigen. Vooral de linker was er heel duidelijk klaar mee.

Ze worden omhoog gelegd en vervolgens word ik door twee personen tegelijkertijd gemasseerd. En voor je denkt, doe mij zo’n massage na een marathon: Fijn is anders kan ik je vertellen, dit was duidelijk geen gevalletje ‘massage voor de ontspanning’. Maar somehow wierp het wel zijn vruchten af. Daarna moest ik nog een kwartiertje blijven liggen en kreeg ik hulp met het zetten van de eerste pasjes. Twee man sterk aan mij zij om te kunnen wandelen op een tempo van een vrouw van 85… Beschamend.  Ik kon gewoon niet meer wandelen zonder hulp. Nog een massage en tien minuten later waren mijn benen dan eindelijk weer in staat om mij te dragen en strompelde ik helemaal zelf het terrein af.

Een paar dagen later

Inmiddels zijn we een paar dagen verder en heb ik behalve spierpijn en een jetlag nergens meer last van. Achteraf bekeken denk ik dat de kou voor de start ervoor heeft gezorgd dat mijn linker bovenbeen spier het niet trok. Want inmiddels herstelt hij zich voorspoedig..Ook met mijn coach gaat het inmiddels weer helemaal goed. Hij finishte uiteindelijk een half uur later.

Zoals ik ook al op mijn Instagram schreef zijn teleurstelling, trots en dankbaarheid de drie overheersende emoties na het lopen van mijn eerste marathon. Teleurstelling omdat het in plaats van een mooie strijd met geniet momenten een lange lijdensweg naar de finish werd. Omdat ik niet kon lopen hoe ik dat had gewild en niet een tijd heb gelopen die paste bij de trainingstempo’s en potentie. Toch ben ik trots dat ik ondanks de onvoorziene omstandigheden van het wegvallen van mijn coach en het verkrampen van mijn bovenbeenspier de finish heb weten te bereiken. En bovenal ben ik dankbaar. Dankbaar dat ik dit hele avontuur mee heb mogen maken, dat ik New York heb mogen ervaren, dat ik de afgelopen tien maanden onderdeel ben geworden van een hechte Run2Forty2 familie en dat ik veel heb mogen leren. Lieve Sam en Kazia, onwijs bedankt daarvoor!

En verder? Verder hoop ik dat ik de komende tijd alleen nog maar meer mag leren. De regel schijnt dat je 5 tot 7 marathons moet lopen voordat je de “optimale” loopt.  Wat dat betreft is er nog genoeg om te leren… Maar nu eerst: HERSTELLEN!

Suzanne

Bedankt voor het lezen van dit raceverslag over de New York marathon, misschien vind je één van de volgende artikelen ook leuk: NEW YORK MARATHON Q&A & RACEVERSLAG MIZUNO HALVE MARATHON

Ben je al bekend met mijn YouTube kanaal?