RACEVERSLAG EK TRIATHLON AG POLEN 

Negen maanden geleden stond ik aan de start van mijn allereerste triathlon. Een Olympische Afstand (1.500 m zemmen, 40 km fietsen en 10 km lopen) in Almere Poort. Toen nog niet wetende dat ik daar een half jaar later zou komen te wonen. De afgelopen maanden heb ik in de omgeving van mijn eerste race hard getraind richting mijn eerste écht grote triathlon event: Het EK Age Group in Olsztyn. Afgelopen zondag was het zover.
Het was voor mij al fantastisch om hier naartoe te mogen trainen en een feest erbij te mogen zijn. 

De derde plek die ik uiteindelijk wist te behalen voelde dan ook als een enorme kers op de taart. 

RACEVERSLAG EK TRIATHLON AG POLEN

Het weer

Het zal je (als je me volgt op Instagram) niet verbazen dat dit het eerste tussenkopje van dit raceverslag is. Als het afgelopen weekend ergens over ging dan was het wel het weer. Vanwege harde wind, VEEL regen en de kou waren de omstandigheden in Olsztyn verre van ideaal. De dag voor mijn race werd het zwemonderdeel voor de paratriatleten zelfs nog vervangen door een run (run – bike – run) vanwege de kou. Gelukkig mochten wij een dag later wel van start met een triathlon, al was het water er geen graad warmer op geworden. Wel was de wind gelukkig iets meer gaan liggen, waardoor je minder golven hebt en makkelijker kan ademen / navigeren. Mentaal had ik me goed voorbereid op deze omstandigheden en ondanks dat ik ze natuurlijk liever anders had gehad, zag ik er niet eens heel erg tegenop. Ik had vooral heel veel zin in de race. 

De start, het zwem onderdeel en T1

Er werd gestart in verschillende waves en ik mocht starten in de tweede wave. Daar waar de eerste wave (de mannen) snel van start was deed er zich bij ons een technisch probleem voor waardoor wij minutenlang aan een touwtje, wat aan de startsteiger geknoopt was, bungelend in het ijskoude water moesten blijven hangen. Het water was ongeveer 13 graden en mijn handen, voeten en gezicht waren dusdanig koud dat ze pijn begonnen te doen. Voor de start had ik ter voorbereiding op de kou een warming-up op de kant gedaan en me zo goed als mogelijk warm gehouden met kleding over mijn wetsuit, wat volledig teniet werd gedaan door dit wachten in de kou. Verschillende dames begonnen te roepen en vloeken richting de officials op de kant en er ontstond chaos en onrust in het water. 

Zelf probeerde ik de kou weg te ademen en me naar binnen te focussen. Het lukte aardig maar toen we eindelijk mochten starten merkte ik gelijk dat mijn lijf het moeilijk had. Het was lastig te ademen en ik had amper watergevoel en kon het water niet goed wegduwen omdat ik mijn vingers niet goed meer voelde van de kou. Ook mijn voeten en hoofd deden dusdanig veel pijn (brain freeze) dat het lastig was om nog te kunnen zwemmen zoals ik dat normaal kan. 

Uiteindelijk kwam ik als 4e de kant op. Wel viel mijn tijd enorm tegen ten opzichte van wat ik normaal (in warmere omstandigheden) kan. Dat mijn lijf het zwaar en koud had gehad werd des te meer duidelijk onderweg naar T1 (de wisselzone). Ik gleed twee keer uit en had mijn balans en voeten niet onder controle. Ook kreeg ik mijn wetsuit niet los omdat ik gewoon geen gevoel meer had in mijn handen. Uiteindelijk lukte het en stapte ik na een trage wissel als een ijspegel op mijn drijfnatte fiets. 

Het fiets onderdeel

Als Nederlandse ben ik fietsen in de regen en op een nat wegdek gelukkig gewend. Ik probeerde de regen op die manier te zien als iets dat in mijn voordeel zou kunnen werken. En ik geloof ook echt dat dit met name op de rotondes en bochtige stukken zo heeft uitgewerkt. Veel atleten remde meer en vielen de bochten niet aan. Daar waar ik op rechte stukken helaas wel werd ingehaald door enkele sterkere fietsers pakte ik veel tijd terug in de bochten en U-turns. Ik merkte dat ik daar kracht en motivatie uit haalde. 

Het parcours was net als het weer afwisselend. Soms kwam de zon even door om vervolgens weer door de stromende regen te fietsen. Aan het einde van de eerste ronde zat een dal in de weg waar je tot en met je kettingkast en je onderste schoen volledig door het water fietste. Het waren echt bizarre weersomstandigheden want zo’n 5km verderop was het wegdek letterlijk droog en scheen de zon.

Halverwege het fietsonderdeel zat een pittige klim (7% helling) waarbij ook de afdaling pittig was omdat er direct na de afdaling een scherpe U-turn gedraaid moest worden. Deze had ik gelukkig geoefend twee dagen voor de race waardoor ik hier goed doorheen kwam. Verderop zaten nog twee langere stukken (maar minder steil) omhoog en naar beneden waarbij er ook telkens na het dalen een U-turn gedraaid moest worden en je dus vanuit bijna stilstaand weer omhoog moest fietsen. Daar waar ik met mijn kleine, lichte en smallere postuur nadeel had bij het koude zwemonderdeel had ik hierbij met het fietsparcours, denk ik wat voordeel ten opzichte van de grotere dames. Het fietsen is mijn zwakste onderdeel maar ik kon toch redelijk goed stand houden in het algehele veld. Uiteindelijk noteerde ik zelfs de negende fietstijd van de honderdzeventien deelnemende vrouwen.  

T2 en het loop onderdeel

De tweede wissel verliep smooth. Ondanks dat ik volledig doorweekt was kreeg ik mijn natte voeten toch vrij snel in mijn loopschoenen gewurmd en kon ik beginnen aan het laatste onderdeel van de race. Eindelijk warm worden.  

Het loopparcours was net als het fietsparcours afwisselend. Stukjes omhoog, stukjes naar beneden, rechte stukken weg en fietspad maar ook slingerpaadjes en zelfs een houten vlonder in het bos. Die laatste was vervelend omdat deze spiegelglad was en we vier rondes liepen. Vier keer over die gladde houten planken, en elke ronde waren er natuurlijk meer mensen op het parcours. En elke ronde moest ik meer afremmen omdat niet iedereen hard over deze vlonder durfde te rennen. 

Tijdens het lopen probeerde ik zoveel mogelijk dames voor me in te halen maar ik was op een gegeven moment volledig kwijt waar en hoe ik in het totale veld lag. Ik probeerde me te focussen op mijn eigen race maar het lopen voelde zwaar. Achteraf gezien denk ik dat de kou en een tekort aan koolhydraten hierbij een grote rol hebben gespeeld. Ik was helaas niet in staat de pace te lopen die ik in (koppel)trainingen in de voorbereidingen gemakkelijk kon lopen. Al weet ik niet hoe accuraat de pace überhaupt was aangezien we hele stukken door een donker stuk bos liepen waar mijn horloge geen gps meer had. Daardoor kwam ik enigszins twijfelachtig, semi teleurgesteld, semi blij de finish over. Het was een zware race geweest en ik was blij dat ik binnen was. Maar ik wist niet goed of ik nu tevreden kon en mocht zijn over de geleverde prestaties. 

Tevreden 

Uiteindelijk heb ik de twijfels en teleurstelling over de tijden goed kunnen relativeren en kijk ik nu zeker met een goed en trots gevoel terug op de race. De omstandigheden waren zwaar en iedereen had er last van. Daarbij was het ook pas mijn derde triathlon. Ik mag nog zoveel leren. En dat ik dan nu al met een derde plek naar huis ga in zo’n grote wedstrijd is echt heel tof! 

Al met al was het een heel mooie ervaring waar ik met een dankbaar en goed gevoel op terug kijk. Naast een heel mooie bronzen kers op de taart neem ik ook weer een hoop leermomenten mee richting een nieuw trainingsblok en volgende races.

So, to be continued…

Sportieve groetjes,
Suzanne

Voor nog meer sportieve tips, leuke weetjes en andere content op het gebied van gezond leven kun je mij ook volgen op op Instagram  . Daar volg je ook mijn persoonlijke sportavonturen. En ben je al geabonneerd op mijn Youtube kanaal (dat is gratis!) 

Misschien vind je dit ook interessant: Taperen als sporter: Waarom en Hoe?!