Gisteren stond ik aan de start van de halve marathon tijdens de Tata Steel Marquetteloop in Heemskerk. Tot drie dagen terug was het eigenlijk nog helemaal niet zeker of deze race wel door zou gaan vanwege de voorspelde hitte. Maar het ging door en met extra waterposten en precies 28 graden Celcius op de meter ging ik om 12:15 uur van start. Verstandig? Behaalde ik mijn doel? Wat liep ik voor tijd? En hoe voel ik me nu? In dit raceverslag zal ik jullie meenemen in mijn racebeleving van gisteren en antwoord geven op deze vragen.
Tata Steel Marquetteloop
Zondag 23 juni stond al langere tijd geblokt in mijn agenda. Met koeienletters schreef ik daar twee maanden terug ‘halve marathon Heemskerk’ op. Ondanks enkele wedstrijden tussendoor, zoals die op Formentera, de Meppel City run en de halve marathon van Spitsbergen drie weekjes terug, was dit de halve marathon waar ik écht voor trainde.
Het parcours van de Marquetteloop is namelijk volledig vlak, geheel geasfalteerd én officieel door de KNAU nagemeten en goedgekeurd. Daarnaast zou ik vanuit Run2Forty2 met een groepje mee kunnen lopen dat allemaal rond dezelfde tijd wilde gaan finishen.
De voorbereidingen
De trainingen van de afgelopen weken stonden dan ook in het teken van deze wedstrijd. Ondanks dat ik de afgelopen maand relatief veel in het buitenland zat heb ik mij toch aan alle trainingsschema’s weten te houden. En de trainingen gingen super goed. Ik begon ook echt te merken dat ik progressie maakte en dat had een positief effect op mijn gevoel. Wel was ik echt vermoeid nadat ik maandagavond terugkwam van mijn laatste tripje naar Frankrijk.
Daarom heb ik de afgelopen week bewust een stapje teruggenomen om goed uit te kunnen rusten. Ik deed geen zware trainingen en nam zelfs 2 volledige rustdagen (maandag en zaterdag).
Eigenlijk waren alle voorbereidingen top. Tuurlijk, het kan altijd beter. En als ik de afgelopen tijd niet 4 keer naar het buitenland was gegaan in 5,5 week tijd, dan was ik vast beter uitgerust. En als we geen lekkage hadden gehad thuis en ik niet al een week op de bank sliep vanwege een onbruikbaar geworden matras en bed dan had ik vast ook een betere nachtrust gehad. Maar over het algemeen was de voorbereiding gewoon echt in orde. Ik heb geen pijntjes gehad, geen mislukte trainingen, geen mentale dipjes en ik voelde me fit!
De race
Op mijn Instagram deelde ik gisteren al even iets over de race. Vanochtend plaatste ik een polletje met de vraag of jullie een apart raceverslag wilde lezen, een verkorte versie verwerkt in mijn sportdagboek van de afgelopen week dat morgen online komt of dat jullie niet per se een raceverslag willen lezen. Ruim 90% van de stemmen ging naar een apart raceverslag. Dus bij deze:
Het weer
Wij Nederlanders praten graag en vaak over het weer. En dat ga ik in dit raceverslag ook niet onbesproken laten. Want het weer had van tevoren en op de dag zelf een grote invloed op mijn race.
Toen de weersvoorspellingen vorige week de eerste tropische temperaturen aangaven voor zondag maakte ik me eigenlijk geen moment zorgen. Ik moet gewoon rennen en mijn ding doen. En met een beetje warmte, ach dan moet ik alsnog gewoon mijn ding doen. Maar toen er een paar dagen voor de race opeens gesproken werd over het cancellen van de halve marathon vanwege de voorspelde hitte begon ik toch wel een beetje zenuwachtig te worden. Want wat als het niet doorgaat? Of als het echt zó warm wordt? Is het dan nog wel realistisch om een pr te willen lopen? Kan dat überhaupt?
Gelukkig hoefde ik geen alternatieve race te zoeken en besloot de organisatie om extra waterposten in te zetten en zo konden wij toch van start gaan!
De start
Om 12:15 uur startten de 14km en halve marathon. Op dat moment gaf mijn weerapp een temperatuur van 28 graden Celcius aan. Precies de grens waarop de organisatie het door zou laten gaan. Wanneer de temperatuur boven die 28 graden was gekomen dan hadden we helemaal niet mogen starten.
Maar alsof het zo moest zijn bleef de temperatuur steken op die 28 graden grens. De zon scheen, het was super warm maar ik was er klaar voor. Samen met mijn coach (Sam Blom, Run2Forty2) en een aantal andere lopers uit zijn groep zouden we weggaan op een 1 uur 30 tijd. Maar eigenlijk al voor het startschot klonk werd dit bijgesteld naar 1 uur en 35 minuten. Dat vond ik jammer, want dat zou betekenen dat ik geen pr zou lopen vandaag.
Maar de halve mararthon zou bestaan uit drie rondes van 7 kilometer. Dus ik besloot voor mezelf dat het prima was om met de 1.35 groep mee te starten en zelf na de tweede ronde aan te zetten als dat er nog in zou zitten.
Ronde 1 (1-7 km)
We startten rustig, zoals afgesproken. Oké, ietsje harder dan het 1.35 tempo, maar dat vond ik stiekem wel fijn. Dan zou ik immers de laatste ronde minder tijd moeten goed maken om toch nog een pr te kunnen lopen. Het was warm, ja. Maar het ging echt nog wel heel gemakkelijk eigenlijk. Ik liep voortdurend als tweede of derde in de groep en dat liep prettig.
Na 30 minuten kwamen we de eerste ronde door in een gemiddeld tempo van 4:21 per kilometer. Helemaal niet slecht, maar dat moest vanaf nu wel een stukje harder.
Ronde 2 (8-14 km)
Net nadat we de eerste ronde waren gepasseerd was het tijd voor mijn eerste gelletje. Ja, de eerste in deze race. Maar voor mij ook mijn aller eerste sportgelletje ooit. Sam maakt hem open voor me en geeft hem aan. Ik druk meer dan de helft van de inhoud naar binnen. Teveel, ik kokhals een keer en probeer het dan nog eens door te slikken. Lukte niet. Niet kauwen, slikken. Oke kauwen. Het is helemaal niet vies of vervelend. Maar ik moet gewoon wennen aan de substantie. De tweede helft van het zakje gaat gelijk al een stuk sneller en beter naar binnen. Van tevoren was ik hier stiekem een klein beetje zenuwachtig voor. Wat als zo’n gel niet goed valt en je last krijgt van je buik? Maar gelukkig was dit helemaal niet het geval en viel het goed.
De tweede ronde versnelde Sam als onze haas van de groep. Een deel volgde, een deel bleef achter. Ik kon volgen, en vrij gemakkelijk ook. Mijn horloge gaf wel een hartslag van 207 aan wat me enigszins zorgen baarde. Ik weet dat ik vaak een heel hoge hartslag heb en dat hartslagen boven de 200 voor mij echt niet vreemd zijn. Maar ik weet ook dat ik er met die hitte voorzichtiger mee moet zijn. Toch wil ik niet teveel met getallen en statistieken bezig zijn maar vooral naar mijn lijf luisteren. En dat voelt zich nog oke. Dus we gaan gewoon lekker door. Ik maak me op basis van getallen op mijn horloge niet zo heel gauw zorgen, pas als mijn lijf signalen begint te geven doe ik dat wel echt.
In een iets snellere pace dan de eerste ronde (4:18 per km) komen we de tweede ronde door. Top! Nu alleen nog die derde ronde versnellen en dan zit die pr er gewoon nog in hoor!
Ronde 3 (15-18,5 km)
Pas wanneer we de derde ronde in zijn gegaan merk ik dat Sam en ik nog maar met zijn tweeën over zijn. Maar ook zijn pace begint iets op te lopen. Hij geeft dan ook aan dat ik alleen verder moet gaan als ik een pr wil lopen. Ik werk nog even snel mijn tweede gel weg en besluit dan aan te zetten. Dat gaat met kilometer 15 in 4:12. Prima, als ik dit kan vasthouden gaat het lukken. Maar echt op het moment dat ik dat denk voel ik dat ik langzamer ga. Ik weet niet of het komt omdat ik nu helemaal alleen loop en mijn haas kwijt ben, of omdat ik echt moe/op ben.
Ik weet wel dat ik dramatisch ben met het inschatten van tijden en de volgende kilometer gaat dan ook in een 4:37. Oops. Dat kon gewoon echt wel harder, maar ik was uit het ritme van Sam en kon zelf lastig een ritme vinden. De volgende kilometer gaat gelukkig wel weer een stuk sneller. Maar daarna is het echt gedaan met me. Ik heb moeite met water aanpakken, laat de bekertjes op de grond vallen en ben zo moe dat ik zelfs boos wordt wanneer een vrijwilliger niet oplet en mij vergeet nat te sproeien. Sorry mevrouw, als je dit leest, het lag niet aan u. Ik was onaardig.
Sowieso kan ik echt heel onaardig zijn en boos kijken tijdens races. Ik ben dan natuurlijk helemaal niet echt boos maar omdat ik dan maar op één ding gefocust ben, verlies ik de controle over de rest totaal en kijk ik soms heel boos. Dat hoor ik dan vaak achteraf van mensen. Zo heb ik achteraf ook pas meegekregen dat er muziek langs het parcours heeft gestaan. Daar kan ik mij dus niets van herinneren. Ik heb het niet gezien en niet gehoord.
Nadien schaam ik me dan altijd een beetje en denk ik aan alle fantastische vrijwilligers die juist voor ons hun vrije zondag opofferen om daar te staan. En sommige krijgen dan een chagrijnig hoofd van mij te zien..SORRY! Ik wil graag even mijn dankbaarheid uitspreken naar alle vrijwiliggers en ook alle gezinnen die gister langs de kant stonden om ons aan te moedigen, water aan te geven en alle lopers nat te sproeien! Jullie waren fantastisch!
Ronde 3 (18,5-21.1km)
Op 18,5 km word ik bijgehaald door Vincent, een loper van Run2Forty2 die ook met ons in de 1 uur 35 groep startte. Eerder besloot hij wat gas terug te nemen wat zich blijkbaar nu uitbetaald, want hij kan me met gemak voorbij lopen. Toch doet hij dat niet en besluit bij mij te blijven lopen en me aan te moedigen nog even door te pushen. Maar ik kan niet meer en zeg hem dat ie gewoon maar moet gaan en zelf moet finishen. Maar hij blijft bij me en samen finishen we op 1.31.59 (zijn tijd) en 1.32.05 (mijn tijd). Daarmee eindigde ik uiteindelijk als tweede bij de dames. Ook een kleine teleurstelling omdat ik wist dat de winnende tijd vorig jaar 1.34 was. Dus hoopte ik van tevoren natuurlijk stiekem op de overwinning. Maar concurrentie is net als de weersomstandigheden iets wat je natuurlijk nooit zelf in de hand hebt. Daar kon ik dan ook niet lang van balen.
Heel gek misschien, maar ik kan me de eerste paar minuten na de finish helemaal niet meer herinneren.. Ik weet dat ik onwijs baalde toen ik 1.32 op de klok zag en dat ik daarna op de stoeprand zat met een flesje water en dat er opeens ook een hoop andere lopers van onze groep stonden. Ik was echt diep gegaan en kan niet anders zeggen dan dat. Met een gemiddelde hartslag van 202 over 21.1km vond mijn horloge ook dat ik diep was gegaan en besloot me daarvoor een nieuw record te geven. Had ik toch nog een pr vadaag, hahah.
Hoe voel ik mij nu?
Inmiddels zijn we ruim 24 uur verder, heb ik een 40 minuten herstelrondje gemaakt en kijk ik al iets rationeler terug op de race van gister. Ik was misschien 2 minuten langzamer dan op Ibiza en liep dus geen pr, maar gezien de weersomstandigheden kan ik dat wel enigszins relativeren. Ik ga niet ontkennen dat ik er nog steeds van baal. Want ik heb gewoon hard getraind en voelde me fit, dus dan is het jammer als zo’n externe factor als het weer zo’n grote invloed heeft op je uiteindelijke tijd.
Maar ik heb wel weer een hoop geleerd en mogen ervaren. Zo liep ik voor het eerst een wedstrijd met een pet, probeerde ik voor het eerst gelletjes en liep ik voor het eerst met een groepje en een haas mee. Al met al een race waar ik heel veel lessen uit kan leren en echt alleen maar sterker van kan worden. En die PR, die gaat er komen. Wanneer? Dat weet ik nog niet. Maar jullie dachten vast ook niet dat ik het hierbij liet zitten, haha.
So, to be continued…
Sportieve groetjes,
Suzanne
Klik hier voor meer informatie over de Tata Steel Marquetteloop.