Het was de afgelopen maanden “stiller” op mijn kanalen. Niet zo zeer in kwantiteit maar naar mijn mening wel in kwaliteit. Hier en daar kwam er wel een artikel online en op social media deelde ik ook van alles, maar ik bleef vrij oppervlakkig en beperkte me vooral tot sportieve tips en het delen van af en toe een training.
En dat had een reden, of eigenlijk meerdere redenen. Ik heb lang getwijfeld of ik daar online iets over wilde delen. Het betreft immers mijn privé leven en in principe is dat niet per se relevant om de wereld in te slingeren op een sportblog/sportief platform. Aan de andere kant laat het misschien des te meer zien dat ieder mens af en toe mindere periodes heeft. Bovendien laat het zien hoe belangrijk het is om als sporter ook alle randzaken op privé gebied op orde te hebben. Pas dan kan je trainen en presteren zoals je dat wilt. Daarnaast is mijn website naast een sportplatform met tips, trainingsschema’s, informatie en adviezen ook nog steeds een persoonlijke blog. En zijn er ook trouwe lezers die mij juist vanwege het persoonlijke aspect al langere tijd volgen.
Ik voel mij niet verplicht om daarom een persoonlijke update te geven maar ben wel dankbaar voor de betrokkenheid die ik heb gevoeld de afgelopen jaren gedurende bijvoorbeeld het delen van mijn persoonlijke New York marathontraject en zwemverhaal (dat je kunt lezen in mijn boek) en vind het daarom dan ook mooi om nu ook open te zijn. Ook omdat ik denk dat het goed is om te laten zien dat het leven zoals dat er online vaak rooskleurig uit ziet niet altijd zo fantastisch is in werkelijkheid. Het is eigenlijk best gek dat er nog steeds een taboe heerst op het delen van verdriet, rouw, boosheid of gewoon minder leuke situaties. We weten allemaal dat foto’s op social media maar snapshots zijn uit iemands dag en dat een lach op iemands gezicht ook maar een momentopname is, maar zolang je over de rest van de dag en de overige momenten niets hoort of ziet blijft het toch een soort schijnwereld. Daarmee wil ik niet zeggen dat we nu allemaal massaal maar onze ‘vuile was’ buiten moeten hangen en elke huilbui op social media moeten delen, maar wel dat het af en toe goed is open over vervelende situaties en mindere periodes te zijn.
Mijn 2020
Het jaar 2020 is voor iedereen natuurlijk een ontzettend vreemd en uitzonderlijk jaar. Zo ook voor mij.
De stoel
De afgelopen tijd heb ik mijn situatie voor mezelf vergeleken met een stoel. Mijn leven (stoel) staat eigenlijk altijd vrij stabiel op vier poten:
-Gezondheid
-Sport
-Werk
-Sociaal (familie, vrienden & relatie)
Wanneer er met één van de vier poten een probleem was kon ik dat altijd goed relativeren door op de andere drie poten te steunen en daar extra energie en kracht uit te halen. Op die manier lukte het dan altijd om ook de vierde poot weer als stevige pilaar te maken. Zelfs wanneer er twee poten wankelde bleef ik op mijn stoel zitten. Dan wankelde het misschien iets, maar een wipstoel was nog steeds een stoel waar ik prima op kon balanceren.
“Je kunt zitten op een stoel met 2 poten, maar dan mag er met de overige 2 écht niets misgaan.”
Alleen in maart van dit jaar begonnen alle vier de poten tegelijk te wankelen en in april stortte mijn stoel dan ook volledig in.
Een wankelende stoel
Afgelopen periode stond mijn relatie (ik was 5 jaar samen met inmiddels mijn ex en we woonden 4 jaar fijn samen) plots op kraken. Daardoor ontstond er veel onzekerheid over de toekomst. Achteraf gezien heb ik daar heel veel last van gehad. In diezelfde periode kon mijn coach mij niet meer verder begeleiden richting mijn sportdoel (het NK halve marathon) en door het corona virus dat zich plotseling snel ontwikkelde , kwam ook mijn werk voor een groot gedeelte stil te liggen. Zo werd alles nog een stuk onzekerder. Van de ene op de andere week dreigde mijn stevige stoel in te storten. Het toekomstbeeld dat ik had moest worden bijgesteld. Waar wil ik gaan wonen? Wanneer, hoe en waarheen moest ik dan verhuizen? Hoe moest ik doortrainen zonder trainer? Wat wilde ik eigenlijk op werkgebied? Daar waar je normaal steun vind bij je relatie of vrienden en familie kon dat (zeker in het begin van de corona periode) niet of lastig. Ik merkte dat ik de energie uit sport (mijn uitlaatklep en grootste passie) misschien wel meer nodig had dan ooit en de teleurstelling was dan ook groot toen ik hoorde dat het NK halve marathon niet door kon gaan wegens Corona. Alle plannen B en C die daarna waren gemaakt werden uiteindelijk ook afgelast en zelfs trainen werd lastiger waardoor mijn sportpoot slechts wat doelloos onder mijn stoel hing te bungelen
Als dat nog niet voldoende was raakte ik zelf ook besmet met het virus. Ondanks dat ik in eerste instantie snel leek te herstellen verliep de afgelopen periode met ups en vooral veel downs. Het voelde alsof mijn stoel des levens opeens geen poot meer had om op te staan en ik op de grond was gevallen.
Aan de grond
Zowel fysiek als mentaal was ik uitgeput. Niet enkel qua gevoel, maar ook mijn waarden gaven dit aan. Wekenlang bleef mijn hartslag nog verhoogd en had ik last van kortademigheid, slapeloosheid en enorme vermoeidheid. Hoe ontzettend graag ik ook wilde doortrainen, doorwerken ,alles wilde regelen rondom het goed afsluiten van mijn relatie en het vinden van een nieuwe woonplek, het lukte niet. Voor een deel was dit misschien ook mentaal als gevolg van alle stress, emoties en onzekerheid. In plaats van kleine lichtpuntjes tussendoor stapelde de negatieve gebeurtenissen zich op. Zo kregen we nog te maken met een lekkage thuis, werd de lancering van mijn boek (het grote lichtpunt van de afgelopen tijd) uitgesteld, kon mijn boeklanceringsevent niet doorgaan, bleek mijn moeder ziek te zijn*. Allemaal geen ramp afzonderlijk van elkaar en bij goede mentale en fysieke gezondheid prima te overzien. Maar in mijn situatie waren dit de extra druppels die de emmer lieten overlopen.
Rust
Ik besloot rust te nemen. In ieder geval voor zolang als dat nodig zou zijn. Ik was nog nooit zó ontzettend moe geweest. Alsof de accu letterlijk leeg was en de oplader stuk. Misschien waren het naweeën van het ziek zijn, misschien was alles gewoon téveel bij elkaar of misschien een combinatie van beide. Er was in ieder geval geen ontkennen meer aan.
Het écht broodnodige deed ik nog wel en voor de rest werkte ik even zonder deadlines en schema’s. Als iemand me de afgelopen maanden aan het einde van de dag vroeg wat ik gedaan had vond ik dat vaak vreselijk. Want ik was gewend hard te werken, veel te trainen en productief te zijn. Ik schaamde me er ook een beetje voor want zoals ik de afgelopen maanden was ben ik niet en wilde ik niet zijn. Doelen stellen, plannen maken en taken afvinken, daar houd ik van en ga ik normaal gesproken goed op. Nu waren er dagen bij dat ik enkel mijn mailbox had bijgewerkt en dat dat het meest intensieve was wat ik die dag had gedaan.
Ik sportte wel wanneer ik daar energie voor had maar ook dat was met vlagen. Daar waar het ergens ook wel even lekker was om zonder strak schema te trainen, is dat niets voor mij en dat maakte me des te meer gemotiveerd snel weer de oude te worden.
Een nieuwe stoel
Telkens wanneer ik probeerde mijn stoel op te bouwen viel ik net zo hard weer naar beneden. Alsof het universum probeerde te zeggen, stop nou eens met die oude stoel repareren en begin eens helemaal opnieuw. Misschien moest het daarom ook wel zo zijn dat alle vier de poten tegelijk instortte en ik geen andere keuze had dan from scratch volledig opnieuw te beginnen. Terug naar de basis om te zien wat ik nu écht wil op werk, sport en privégebied. Terug naar de tekentafel gestuurd om een nieuwe bouwtekening te maken voor mijn stoel. Om na te denken waar ik nu echt gelukkig van wordt en wat mijn focus voor de (nabije) toekomst zou moeten zijn. Dat is waar ik de afgelopen tijd mee bezig ben geweest.
En na een aantal weken twijfelen durfde ik keuzes te maken en knopen door te hakken. En zo begon ik weer met bouwen. Soms deed ik weer even een stapje terug als mijn lichaam aangaf dat dit nodig was maar inmiddels heb ik het gevoel op een nieuwe stoel te zitten.
De toekomst
Een aantal zaken zijn nog steeds niet geregeld en onzeker** maar ondanks dat voelt het wel alsof ik weer steady kan zitten en vooruit kan gaan. Zo heb ik voor komend seizoen/komend jaar nieuwe doelen gemaakt op werk- en sportgebied. En op beide vlakken zijn er ook alweer veel ontwikkelingen gaande en trajecten in werking gezet. Dat maakt me ontzettend blij en geeft veel nieuwe energie. Waardoor ik ook weer hard kan werken en trainen. Ik heb heel veel zin om me de komende tijd volledig te gaan focussen op deze projecten en kijk echt weer met een positief gevoel vooruit. En dat voelt goed. Ik kijk er naar uit aan een nieuw hoofdstuk te beginnen. Wat dit nieuwe hoofdstuk precies zal zijn en inhoudt zal ik later met jullie delen in een nieuw uitgebreid artikel omdat dit artikel voor nu denk ik lang genoeg is. Mocht je daar daar nu al vragen over hebt, stel ze gerust.
Voor wat betreft de content en het delen van deze trajecten heb ik ook nog een aantal vragen aan jou als lezer/volger/betrokkene. Ik ben benieuwd hoe jij de afgelopen tijd hebt ervaren en wat je graag terug zou willen zien op mijn kanalen? Wat vind je leuke, motiverende, interessante en of inspirerende content? Zijn er dingen die je mist en graag van mij zou willen weten/zien? Kortom, wat zie je graag voorbij komen op je tijdlijn en wat niet? Ik heb daar uiteraard zelf ook ideeën over maar suggesties, tips en feedback is altijd welkom.
Eind oktober/begin november zal ik mijn nieuwe (sport)doelen hier bekend maken en een nieuwe update geven.
Mocht je andere vragen of opmerkingen hebben. Laat dan ook gerust een berichtje achter onder deze blog of op Instagram. Alvast bedankt!
Lieve groetjes,
Suzanne
*Ze kampt met een schildklierziekte. Gelukkig heeft ze inmiddels passende medicatie.
**Ik ben nog op zoek naar nieuwe woonruimte. Mocht je toevallig een tip hebben over een studio/appartementje (1 persoon) voor mij in Amsterdam (klein budget), stuur me een DM op Instagram of mailtje:) De gouden tip wordt uiteraard beloond.
Meer content van mij zien? Volg mij ook op op Instagram en Youtube !
Zie ook: DE GOUDEN BASISTIP VOOR ALS JE SNELLER WILT LEREN ZWEMMEN
15 comments
You are an inspiration to many of us. Thanks for sharing your life’s experiences. Lots of respect 👍👍👍
Greetings,
Cates
Lieve Suzanne, klinkt misschien gek maar ben je heel erg dankbaar dat je ook dit soort blogs deelt. Omdat het dan minder eenzaam voelt als je (geniale beeldspraak) stoel door de poten zakt. En later beseft ow ja ik was die stoel en dan je als het ware nog een keer die klapt krijgt.
Ik herken veel in wat je schrijft.. wanneer 1 poot meer energie vraagt of scheuren vertoont. Zorgt dit al snel voor een scheve balans in het hele fundament van de stoel
Ik volg graag je kanalen, de techniek oefeningen en core oefeningen vind ik altijd interresant en de weetjes ….. zelf ben ik e.e.a. aan het uitzoeken of bewust meer op aan het letten wat effecten zijn..
(niet te veel focus op voeding ivm eetstoornis verleden…) voeding en zwemmen en het verband met eventuele blessures of mentale of lichamelijke klachten… ik heb zelf namelijk een enorm hoge spierspanning vanuit vroegere trauma’s en adhd en hoogbegaafdheid. Ik sta AAN en bijna nooit UIT..waardoor ik eerder verzuurd ben of overbelasting krijg . terwijl ik qua inhoud nog door kan of mij wel energiek voel. Of juist mentaal compleet overprikkeld ben en mijn lichaam niet kan handelen.
Ook heb ik een PTSS-HULPHOND en die is de laatste tijd een beetje veel aan het sukkelen met zijn gezondheid. Ik ben heel bang hem kwijt te raken en weet echt niet hoe dan verder te gaan.. dus ik slaap zo weinig.. wat ook effect heeft.
Dus ik weet wel hoe het is als er poten wankel zijn of scheuren blijven vertonen die onzichtbaar lijken voor de buitenwereld maar je de splinters intern nog lang blijft navoelen.
Dankjewel voor het delen. En ben heel benieuwd naar je nieuwe doelen … hou je taai.. en ben lief voor jezelf!!!!
Hi Nicole,
Wat ontzettend lief dat je de moeite hebt genomen zo’n uitgebreide, begripvolle en ook open reactie te plaatsen! Dat waardeer ik enorm! Bovendien ook ‘mooi’ om te lezen dat je hetzelfde ervaart. Natuurlijk is dat niet leuk maar je begrijpt denk ik wel wat ik bedoel. Ik vind het heftig jouw verhaal te lezen en hoop met heel mijn hart dat het goed komt met jou en met de hond..ze zijn echt je familie en de hele wereld voor je en zo’n beestje kan je ook zoveel steun en liefde geven.
Knuffels voor jullie!
Goed dat je dit deelt, maar ontzettend naar wat je de laatste tijd allemaal voor de kiezen hebt gekregen.
Heel veel succes met het bouwen van je nieuwe stoel. Dikke knuffel ♥️
Dankjewel Michelle! Lief dat je een reactie hebt achtergelaten!
Heel openhartig. Mooi omschreven, de vergelijk met die stoel. Ik wens je veel positieve kracht en ook op een poef kun je best nog lekker zitten, alleen moet je even je draai vinden 😉🍀❤️ Hou je haaks!
Bedankt voor je lieve reactie! Hahaha dat is een goede, een poef is voor nu ook even prima, van daaruit bouwen we naar een mooie fauteuil!
Mooi verwoord. Als moeder zie ik het in de fases van kinderstoel, naar stoel om vervolgens te mogen gaan settelen in een fauteuil. Misschien moet die nog eens vernieuwd worden maar dan is hoogst waarschijnlijk de stof/kleur maar die fauteuil blijft staan. Kus,
haha jij hebt mijn letterlijk van stoel naar stoel zien groeien. En ik hoop het inderdaad, hopelijk kun jij gauw ook weer op een stoel plaatsnemen in plaats van enkel liggen op een bed. xxx
Hai Suzanne,
‘ Het leven is een krentenbol ‘ vertelde iemand mij ooit. Soms met heel veel krenten, en soms, zoals bij jou nu, met minder krenten. Je hebt de tijd genomen om een strategie uit te denken; hopelijk nu met 2 stappen voorwaarts en mss af en toe weer een stapje naar achteren. Ik als ‘bejaarde’, maar wel een sportliefhebber, heb je berichtjes altijd met plezier gelezen. Ook ten tijde van mijn ziek zijn en nu nog dealend met naweeën van kanker, trek ik toch maar weer die hardloop schoenen aan (zwemmen in koud water zie ik nog niet zo zitten). Leuke tips ( want daar vroeg je om) , bijvoorbeeld om gevarieerd te trainen zijn welkom. Tips voor het mentale onderdeel van hardlopen trouwens ook! Succes! Ik hoop dat je snel woonruimte vindt
Hi Rosan,
Ik moest hardop lachen bij het lezen van jouw reactie! Het leven is een krentenbol..Dat relativeert lekker en houd het lekker luchtig en realtisch, zo is het ook maar net. We moeten het leven ook niet té serieus nemen. Mooi gezegd!
Heftig ook om te lezen wat je zelf hebt meegemaakt, des te knapper dat je gewoon weer aan het sporten bent! Bedankt ook voor de suggesties en tips, ga ik meenemen!!
Hee suus!
Wat ben je toch een onwijze bikkel, ik weet als geen anders hoe het is als die hele stoel wordt gesloopt en dat is echt een pittige tijd, maar je hebt je er toch doorheen weten te slaan. En zelfs een boek uitgebracht!
Voor een huisje ga ik je nu appen.
Qua content, lekker doorgaan zoals je al deed, misschien ooit eigen kledinglijn voor sport? Sowieso recepten en eet tips voor sporters vind ik altijd erg fijn!
Hi Kirsten,
Super bedankt voor je lieve comment hier ook! En thanks voor de suggesties:D!!
Bedankt voor je bericht, best wel een mooie visuele stoel . Idd beter om een nieuwe stoel te maken en vandaar uit je richting weer vinden , eigenlijk is het leven altijd wel zo van omhoog en naar beneden. Heb voor mezelf toen ik 30 was besloten dat dit alleen maar mijn ‘schuld’ is . Maar dat het bij het leven hoort. Geef het een plek en focus op je nieuwe bouw project. Nieuw item voor de winter … misschien iets met buiten zwemmen 🏊♂️ 😘🌺 greetz jos
Bedankt voor je fijne reactie Jos!
Ja eigenlijk is het leven net een stoeltjes lift misschien, het gaat op en neer..zolang je blijft zitten kom je vanzelf weer boven ook al staat je stoeltje nu ergens onderaan.
Thanks voor de suggestie ook! Krijg het nu al wel een beetje koud bij de gedachte hahah